Βγάζω γλώσσα

Εν μέσω εξετάσεων ήδη και με μεγάλη καθυστέρηση, ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλους και όλες και καλό... κουράγιο!

Και οι σχολικές τσάντες έχουν ψυχή! Δεν είναι τυχαίο που ένα από τα αγαπημένα σχήματα λόγου των ποιητών και των πιο εκφραστικών πεζογράφων είναι η υπαλλαγή... η νυσταγμένη πολυθρόνα, το τρυφερό φως του προσώπου της, το οργισμένο θρανίο....  Τα αντικείμενα γίνονται για τον καθένα η οθόνη όπου προβάλλουμε τα βιώματά μας. Θα μπορούσα να πω γι’ αυτές τις ανέμελα αφημένες σχολικές τσάντες στο περβάζι του παραθύρου μιας σχολικής τάξης τόσα και τόσα. Παίζουν με το φως το μεσημεριού και συνομιλούν τα λουράκια τους, λένε τους καημούς για ένα διαγώνισμα και μια τιμωρία. Κάνουν παρέα με τα διπλωμένα μπουφάν και βαριούνται και πεινάνε και περιμένουν υπομονετικά να γυρίσουν σπίτι, στη γωνιά τους. Βρίσκουν ευκαιρία να ξεκουραστούν, όλη μέρα πετιούνται από δω κι από κει, αλλά τώρα το μάθημα έχει τελειώσει, αναπαύονται όλες μαζί. Τι καλά, τώρα δεν ειμαστε στο καθήκον, κάνουμε ό,τι μας αρέσει... Εκεί είναι και τα...μπαούλα της Σαμιώτη και της Παπανδρέου, άλλοι ταλαίπωροι συνάδελφοι