Βγάζω γλώσσα

Μην ξεχάσετε το ραδιοφωνικό μας ραντεβού, την Κυριακή 2 Μαρτίου , στις 5 το απόγευμα, όπως πάντα.  Η εκπομπή μας αυτό το μήνα είναι αφιερωμένη στο θέμα της βίας, μέσα και έξω από το σχολείο, με αφορμή την ημέρα κατά της βίας στο σχολείο, στις 6 Μαρτίου. Μείνετε συντονισμένοι!

Το σχολείο μας πραγματοποίησε στις 12 Φεβρουαρίου μία εκπαιδευτική εκδρομή στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο ( Παλιά Βουλή ). Έξω από την είσοδο του μουσείου βρίσκεται ένα άγαλμα το οποίο αναπαριστά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη να ιππεύει το άλογό του. Στο μουσείο υπάρχουν διάφορα εκθέματα τα οποία χωρίζονται ανάλογα με τις περιόδους στις οποίες ανήκουν. Καθώς μπαίνουμε στο μουσείο συναντάμε κοντά στην είσοδο ένα αυθεντικό αντίγραφο του πίνακα το Ντελακρουά ''Η Σφαγή της Χίου''.   Στην προθήκη 56 παρατηρούμε μερικά από τα προσωπικά αντικείμενα του Όθωνα και της Αμαλίας όπως: πορσελάνινα σερβίτσια, νομίσματα, μετάλλια, δισκοπότηρα και μία τράπουλα.  Στην προθήκη 59 μπορούμε να προσέξουμε το σύνταγμα του 1844.   Εδώ βλέπουμε το γραφείο και την καρέκλα του Χαρίλαου Τρικούπη.    Η Μήτρα του Χρυσοστ ό μου Σμύρνης.   Το στεφάνι με τα 60 χρυσά φύλλα (60 Ασιατικές Κοινότητες κάθε φύλλο και μία κοινότητα)

 Δεν ξέρουμε αν αυτό το κείμενο θα μπορούσε να μπει σε ετικέτες, να κατηγοριοποιηθεί. Δεν ανήκει στις «Σκέψεις στον αέρα» ή στην «Δημιουργική γραφή», παρότι πρόκειται για "κείμενο" της Γ Γυμνασίου. Αυτό το κείμενο προορίζεται για εκείνους τους ανθρώπους που απογοητεύσαμε χωρίς να το θέλουμε μέσα από μια ανόητη πράξη μας. Ουσιαστικά είναι μια συγγνώμη και ένας τρόπος να εξηγήσουμε ότι δεν συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της κατάστασης. Συζητήσαμε μεταξύ μας και γράψαμε αυτά που θέλαμε να πούμε ελπίζοντας να καταλάβετε ότι αυτά τα λόγια δεν είναι απλώς για να «μπαλώσουμε» την κατάσταση. Μαζέψαμε κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές μας φράσεις. Είναι αδύνατον να τις βάλουμε όλες σε ένα κείμενο μιας που πολλές μοιάζουν αφού όλοι νιώθουμε το ίδιο συναίσθημα. Να τι γράψαμε:  «Έχω να πω ένα μεγάλο συγγνώμη από όλους μας …»  «Δεν περίμενα ότι θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα. Συγγνώμη..»  «Εγώ βασικά δεν ήξερα ότι θα κατέληγε στο να απογοητευτούν έτσι οι καθηγητές μ

Με την καθοδήγηση της καθηγήτριας της λογοτεχνίας, κας Ανδριανής Κουγιάτσου, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ1 διαβάζουν ποιήματα του Καβάφη, επιλέγουν αυτό που τους άρεσε περισσότερο και μας εξηγούν τους λόγους:   «Che fece .... il gran rifiuto» Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει   εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.             Μιχαέλα Κουτσούκου  

Ποιος αφηγείται τα γεγονότα σε μια ιστορία; Το ερώτημα τίθεται συχνά, όταν διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Είναι ένας παντογνώστης αφηγητής που μένει αμέτοχος στα γεγονότα; Είναι ένας από τους ήρωες της ιστορίας και διηγείται τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία; Μήπως είναι ο πρωταγωνιστής;  Η απάντηση στο ερώτημα είναι σημαντική, γιατί η επιλογή του αφηγητή διαμορφώνει και επηρεάζει την οπτική γωνία της αφήγησης, το ύφος, το περιεχόμενο και τη δομή του κειμένου. Με άλλα λόγια, ολόκληρη την αφήγηση! Τι θα γινόταν λοιπόν αν ξαναγράφαμε τη "Διαδήλωση", το απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γ. Θεοτοκά Αργώ, επιλέγοντας ένα διαφορετικό αφηγητή ; Τι θα άλλαζε στον τρόπο αφήγησης, στην επιλογή των γεγονότων, στο χρόνο και το χώρο της αφήγησης, στο ύφος και τις λέξεις;  Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ2 το τόλμησαν και παραθέτουμε κάποια παραδείγματα από τις αφηγήσεις τους. Μετά την ανάγνωση προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την  ταυτότητα του αφηγητή και σε τι άλλαξε την αφή

Η Ελένη είναι φιλόλογος και διατηρεί ένα μπλογκ αφιερωμένο στα λογοτεχνικά της διαβάσματα, με τίτλο Περί λογοτεχνίας και άλλων δαιμονίων.  (http://odaimontislogotexnias.blogspot.gr) Δεν θα σας πω τίποτα άλλο για εκείνη, αλλά θα δανειστώ τη φωνή της, καθώς συστήνεται στους αναγνώστες του δικού της blog: Είμαι η Ελένη Πούλου. Πρώην βιβλιοπώλης, νυν εκπαιδευτικός. Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας και δε γράφω κριτικές. Είμαι αναγνώστης και  γράφω εδωνά σχόλια  για τα βιβλία που διαβάζω ή που έχω διαβάσει. Πιο πολύ από φόβο γιατί πολλά πράγματα έχω αρχίσει να τα ξεχνάω. Μου αρέσει πολύ ο σινεμάς, το διάβασμα, τα ταξίδια, η κοπτική, η ραπτική, το πλέξιμο και έχω μια μανία με την αντιγραφή και την αρχειοθέτηση εγγράφων. Της Ελένης Πούλου Ήταν μεγάλο δέλεαρ να γράψω κατιτίς γι’ αυτό το φοβερό μπλογκ, πόσο μάλλον τώρα που ξεκίνησε το αφιέρωμά του στη φιλαναγνωσία, βιβλιοφιλία, βιβλιομανία και όλα τα σχετικά. Εξάλλου, μου αρέσει πολύ να προτείνω βιβλία και ακόμη περισσότερο