Σκονισμένες ιδεολογίες...




Οι άνθρωποι. Εγωιστές. Λευκοί, μαύροι, ωχροί, καλοφτιαγμένοι, αντιπαθητικοί, ευαίσθητοι, όμορφοι, αποκρουστικοί. Εγωιστές. Και τι θέλουν; Τι ψάχνουν; Γιατί μιλάνε δυνατά; Θα τους άκουγα και με πιο χαμηλή φωνή. Τι σημαίνει δεν έχουν μάθει να ακούν; Εγώ πώς έμαθα; Δεν ξέρω; Δεν ξέρω.
Αγαπούν να αυτοπεριορίζονται. Λατρεύουν να θέτουν όρια στον εαυτό τους γκρινιάζοντας για το πόσο δύσκολο είναι να μη τα ξεπεράσουν. Ξεπέρασε τα. Βάλε καινούργια. Σταμάτα να μιλάς τόσο δυνατά. Μάθε να ακούς. Κοίτα γύρω σου. Ψάξε τα ανεκπλήρωτα όνειρά σου. Είχες ποτέ όνειρα; Ψάξε τις χαμένες και σκονισμένες ιδεολογίες σου. Κοίτα δίπλα στα βιβλία σου, κάτω από την εφημερίδα μήπως κανένα πιστεύω σου ξέπεσε. Δίπλα απ'το σκισμένο σου τζιν βρήκα το καλούπι του χαρακτήρα σου. Είχε και ο πατέρας σου ένα τέτοιο στην ντουλάπα κάτω από την αγαπημένη του γραβάτα. Είχε διαφορές προφανώς του πατέρα σου. Άλλα και των δυο σας είχε ένα κοινό. Όταν το υλικό πήξει δεν αλλάζει με τίποτα. Και δυστυχώς έπηξε πολύ γρήγορα. Που πήγαν οι εμπειρίες, οι άνθρωποι σας, οι τηλεόραση, η εφημερίδα, το σχολείο, η δουλειά; Που πήγαν όλοι οι παράγοντες που διαμόρφωναν το μη ανατρέψιμο καλούπι σας; Σπάστε τα καλούπια. Μόνο αυτό σας μένει. Φτιάξτε άλλα μόνοι σας. Μην σας το επιβάλλει κάποιος. Ποτέ δεν είναι αργά....

                                                                                                          Εύα Τζανακάκη

Σχόλια

  1. George - Τζόρτζ4 Νοεμβρίου 2012 στις 4:40 π.μ.

    Μπράβο Εύα !!! Μέχρι κι εμένα σε σκέψεις με έβαλε ... ;p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Unknown4 Νοεμβρίου 2012 στις 7:24 π.μ.

    Υπέροχο. Πιστεύω πως όλοι όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο θα σκεφτούν τουλάχιστον έναν μικρό ή μεγάλο στόχο τον οποίο ποτέ δεν προσπάθησαν να πετύχουν! Εγώ τουλάχιστον σκέφτηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιάννα Παπανδρέου4 Νοεμβρίου 2012 στις 9:03 π.μ.

    Τι να σας πω, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το "Τερατάκι τσέπης" του Μαχαιρίτσα...

    http://www.youtube.com/watch?v=db1d7Ga1ZH4

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γαρυφαλλιά Σαμιώτη4 Νοεμβρίου 2012 στις 1:44 μ.μ.

    Μου αρέσει ιδαίτερα αυτό το κειμενάκι, το έστειλα στους φίλους και τις φίλες μου, για να θυμηθούν πόσα από αυτά που πιστεύαμε και θέλαμε, τα κάνουμε πράξη και πόσα τα έχουμε θάψει κάτω από και ανάμεσα στα καλούπια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ελένη Σιδέρη5 Νοεμβρίου 2012 στις 12:21 π.μ.

    Εύα πολύ ωραίο κείμενο είναι υπέροχα γραμμένο και έχει θέματα που προβληματίζουν τον καθένα.Αυτό το κείμενο μας παραπέμπει σε πολλά θέματα της ζωής.Απλά υπέροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Unknown5 Νοεμβρίου 2012 στις 5:28 π.μ.

    Εξαιρετικό Εύα... Τέτοιες σκέψεις βασανίζουν πολύ κόσμο... Και εις ανώτερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ion plat6 Νοεμβρίου 2012 στις 5:36 π.μ.

    Εύα είναι εξαιρετικό..οποιοσδήποτε και να το διαβάσει θα μπει σε σκέψεις που δεν είχε την ευκαιρία να μπει άλλες φορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Unknown6 Νοεμβρίου 2012 στις 5:56 π.μ.

    Είναι πολύ ωραίο να ψάχνεις για βαθύτερες έννοιες των ιδεολογιών του σήμερα και να μην μένεις στην επιφάνεια των πραγμάτων... Να περιμένεις θαύματα στη ζωή σου, που θα κάνουμ την κοινωνία καλύτερη... Μπράβο Εύα!!! Μας έδωσες τροφή για σκέψη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σωτηροπούλου Βασιλική6 Νοεμβρίου 2012 στις 11:22 π.μ.

    Μπράβο Εύα μου..περιγράφεις με αιχμηρά λόγια μεγάλες αλήθειες...πολύ ωραίο κείμενο..ξαναβάζεις εμάς τους στη διαδικασία να θυμηθούμε τα ξεχασμένα όνειρά μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Εικόνα
Όταν διαβάσαμε τη Νέα Παιδαγωγική του Ν. Καζαντζάκη στην τάξη του Α3, τα παιδιά εξέφρασαν την απορία για την αυστηρότητα των δασκάλων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Οι δικές τους εμπειρίες από το σχολείο είναι πολύ διαφορετικές. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νευριάζουν καμιά φορά και φωνάζουν, αλλά ποτέ δεν χτυπούν τα παιδιά και οι τιμωρίες είναι σπάνιες. Βέβαια, όπως και τότε έτσι και τώρα συνεχίζει να υπάρχει η εξέταση, τα διαγωνίσματα, οι πλάκες, τα αστεία, οι παραστάσεις, κλπ.  -Αλήθεια, έχετε ποτέ ρωτήσει τους γονείς και τους παππούδες σας για τα μαθητικά τους χρόνια; Η ερώτηση αυτή έδωσε το έναυσμα για μια σειρά συνεντεύξεων και αφηγήσεων που συνέλεξαν τα παιδιά από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς τους μαζί με λιγοστές φωτογραφίες, πολύτιμα ενθύμια αλλά και εύγλωττοι μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Διαβάσαμε, ακούσαμε και συζητήσαμε τα κείμενα και τις συνεντεύξεις μέσα στην τάξη και σας τα παρουσιάζουμε ανά δεκαετία. Μαθητές κα...
Διαβάστε περισσότερα

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

Εικόνα
Όταν διαβάσαμε τη Νέα Παιδαγωγική του Ν. Καζαντζάκη στην τάξη του Α3, τα παιδιά εξέφρασαν την απορία για την αυστηρότητα των δασκάλων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Οι δικές τους εμπειρίες από το σχολείο είναι πολύ διαφορετικές. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νευριάζουν καμιά φορά και φωνάζουν, αλλά ποτέ δεν χτυπούν τα παιδιά και οι τιμωρίες είναι σπάνιες. Βέβαια, όπως και τότε έτσι και τώρα συνεχίζει να υπάρχει η εξέταση, τα διαγωνίσματα, οι πλάκες, τα αστεία, οι παραστάσεις, κλπ.  -Αλήθεια, έχετε ποτέ ρωτήσει τους γονείς και τους παππούδες σας για τα μαθητικά τους χρόνια; Η ερώτηση αυτή έδωσε το έναυσμα για μια σειρά συνεντεύξεων και αφηγήσεων που συνέλεξαν τα παιδιά από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς τους μαζί με λιγοστές φωτογραφίες, πολύτιμα ενθύμια αλλά και εύγλωττοι μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Διαβάσαμε, ακούσαμε και συζητήσαμε τα κείμενα και τις συνεντεύξεις μέσα στην τάξη και σας τα παρουσιάζουμε ανά δεκαετία. Το σχολείο...
Διαβάστε περισσότερα

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων

Εικόνα
Αργήσαμε αλλά τα καταφέραμε... Μετά το διήγημα του Α. Τσέχωφ "Ο Παχύς και ο αδύνατος" τα παιδιά του Γ1 και του Γ2 έγραψαν μια φανταστική ιστορία, την υποτιθέμενη συνάντηση, μετά από 30 χρόνια, με έναν παλιό τους συμμαθητή. Πολλά κείμενα ήταν καταπληκτικά και είχαν πολύ γέλιο, αλλά δυστυχώς οι δημιουργοί τους δεν τα δακτυλογράφησαν. Οπότε σας παροουσιάζουμε όσα έχουμε στα χέρια μας... Ύστερα από 30 χρόνια... . Καθώς περπατούσα ήρεμα στον δρόμο, μπας και βρω κανένα φράγκο, συναντάω τον φίλο μου, τον Στέφανο. -Στέφανε, εσύ είσαι, πώς είσαι ρε χαμένη ψυχή, καλά; Η οικογένεια καλά; -Δόξα τον θεό όλα πηγαίνουν ρολόι, εσύ πως είσαι; καλά; Έχεις δουλεία; Εγώ; (όχι που δεν θα ρώταγες). Ναι έχω. Που; Στον ΟΑΕΔ. Α, πολύ ωραία, μα καλά με μέσον μπήκες; Eίναι πολύ δύσκολο. Ε, βεβαία. Ποιος σε έβαλε, ρε φίλε; Ο κύριος οικονομική κρίση, πολύ ωραίος τύπος , είναι γνωστός για την δουλειά του, να φανταστείς άλλοι 10.000 άνθρωποι έχουν μπει στον ΟΑΕ...
Διαβάστε περισσότερα