Όταν σβήνουν τα φωτάκια...





Ήρθε η ώρα να σβήσουμε τα φωτάκια από τα μπαλκόνια μας,  από τους δρόμους, να ξεστολίσουμε τα δέντρα μας και να φάμε όσα γλυκά έμειναν από τις γιορτές...

Θλιβερή ώρα, για όλους μας. Αλλά αναρωτιέμαι πάντα το "γιατί" κάθε χρόνο αυτές τις μέρες. Θα μου πείτε, μα τι το παράξενο βλέπεις; Οι γιορτές τέλειωσαν, είναι επόμενο. Εξακολουθώ, όμως, να αναρωτιέμαι, παρόλο το αυτονόητο του πράγματος και νομίζω ότι τελικά κάτι βρήκα.

Αυτό συμβαίνει γιατί η γιορτή συνήθως μένει έξω μας, δεν γιορτάζει η ψυχή μας... Γι'αυτό κι εγώ κάθε χρόνο δεν σταματώ να γιορτάζω μέχρι τα Φώτα, την ημέρα των Θεοφανείων. Γιατί είναι η μέρα που στον τόπο μας φωτίζεται η πλάση - άνθρωποι, ζώα, φυτά, τα σπίτια μας... Τα πάντα. Νομίζω κάπου εκεί βρίσκεται το μυστικό για να μη σβήνει το μυστικό και διαρκές φως της ύπαρξής μας. Για να μην περιμένουμε από τα εξωτερικά φωτάκια να φωτίσουν τη θλίψη που πολλές φορές κατακλύζει την καθημερινότητά μας...

ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ, φωτισμένη με ένα φως που δεν θα σβήνει με ένα φύσημα!

Γιάννα Παπανδρέου

Σχόλια

  1. Και εγώ κάπως έτσι έτσι νιώθω... για να πω την αλήθεια θα μπορούσα να γιορτάζω τα Χριστούγεννα όλον τον χρόνο... Αλλά αυτό δυστυχώς είναι αδύνατο... Οπότε μετράω της μέρες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων