Καθηγητές στα θρανία (μέρος ΙΙΙ)

Το τρίτο μέρος του αφιερώματος "Καθηγητές στα θρανία" συνεχίζεται και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη - Γερμανία, Κύπρος- και σε άλλες εποχές! Μπλε ποδιές, απόμακροι, αυστηροί καθηγητές αλλά και καθηγητές που ήξεραν να αγγίζουν την καρδιά των μαθητών τους, μεγάλοι και μικροί έρωτες, κοπάνες και τιμωρίες, ζαβολιές και γέλια, ο μαθητικός μικρόκοσμος σε μεγάλα κέφια!

Έφη Αναγνωστάκη, καθηγήτρια γερμανικών

Ποιον καθηγητή συμπαθούσατε ή αντιπαθούσατε ;

Συμπαθούσα τον φυσικό κ. Μίγκο και την αγγλικού κα Σάτστου. Το φυσικό επειδή ήταν πολύ καλός και δίκαιος στο μάθημα του, αν και είχα 15, και την αγγλικού επειδή ήταν προοδευτική στον τρόπο που δίδασκε πριν 25 χρόνια, μας έβαζε να ακούμε αγγλικά τραγούδια και να βρίσκουμε στα κενά τους στοίχους των τραγουδιών και αυτός είναι ένας λόγος που έγινα καθηγήτρια! Αντιπαθούσα την φιλόλογο επειδή ήταν άδικη, παλιομοδίτικη, κομπλεξική, αυστηρή και έκανε συνεχώς παρατηρήσεις για τα μαλλιά μας και για το ντύσιμο μας. Τότε ντυνόμασταν πολύ πιο "σεμνά" από ότι τώρα εσείς ...... Φανταστείτε τι υπερβολική ήταν ... κότσος, γκρι ρούχα, γκρι ψυχή!

Κάνατε σκονάκια;

Σκονάκια όχι γιατί δεν μπορούσα να πω ψέματα. Το βλέμμα μου μαρτυρούσε την απάτη, άσε που έχανα χρόνο από το διάβασμα ... Μέχρι να το σκεφτώ πως θα το φτιάξω ...

Είχατε κάποιο εφηβικό φλερτ;

Εφηβικό φλερτ, ναι είχα, τον Θοδωρή που μου αγόραζε τυρόπιτα και μπισκότα από το κυλικείο και έπαιζε πολύ καλό μπάσκετ και μου έμαθε να παίζω και εγώ στην ομάδα του σχολείου και μου έλεγε η μπάλα του μπάσκετ και η γυναίκα θέλει τρόπο... Τώρα είναι ποδοσφαιριστής. Και ο Χρήστος που παίζαμε σκετς και θεατρικά και με έκανε να γελάω πάρα πολύ με τις παντομίμες και τις πλάκες που οργανώναμε στην τάξη... Τώρα είναι διακοσμητής και απόφοιτος της σχολής θεάτρου του Κουν.

Μια ιστορία απ' τα θρανία.

Όταν γράφαμε έκθεση στην τάξη, είχα πάρα πολύ άγχος, επειδή έκανα πάρα πολλά ορθογραφικά λάθη. Καθόμουν με την φίλη μου την Χριστίνα και στην μέση του θρανίου έβαζα ένα χαρτί και κάθε φορά που δεν ήμουνα σίγουρη πως γραφόταν μια λέξη, της την έγραφα και υπογράμμιζα το σημείο πουν πίστευα πως δεν ήταν σωστό... απίστευτη ταλαιπωρία... Είχα πολύ άγχος όταν ερχόταν η σειρά μου να διαβάσω για παράδειγμα στα κείμενα μπροστά στην τάξη... Αγχωνόμουν τόσο πολύ που προσπαθούσα να κρυφτώ πίσω από τον μπροστινό μου. Δεν καθόμουν ποτέ σε μπροστινά θρανία... Όταν συμμετείχα σε γιορτή, δούλευα πολύ το ποίημα ή το κείμενο πριν το διαβάσω μπροστά σε κοινό. Επειδή είχα έρθει στην Ελλάδα στη Β' Γυμνασίου πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση, τα πολλά φροντιστήρια, οι ποδιές που φορούσαν τα παιδιά εδώ σαν στρατιωτάκια, οι φόρμες γυμναστικής, τότε όλες ήταν μπλε με μια λευκή γραμμή στο πλάι. ΦΡΙΚΗ! Εγώ επειδή έπαιζα τένις στη Γερμανία - γεννήθηκα και μεγάλωσα με μία λέσχη τένις, καθώς οι γονείς μου δούλευαν εκεί- είχα φόρμες πολλές, αλλά δεν ήταν μπλε. Κάλεσε ο διευθυντής την μητέρα μου για να της πει ότι η κόρη της χαλάει την ομοιομορφία...


Έρρικα Γιαννοπούλου, καθηγήτρια αγγλικών

Σκονάκια;
Δεν έκανα σκονάκια, γιατί φοβόμουν και είχα άγχος, αλλά στο Πανεπιστήμιο... το ξεπέρασα!

Ποιον καθηγητή ή καθηγήτρια αντιπαθούσατε και γιατί;
Γενικά, τα γυμνασιακά μου χρόνια δεν ήταν ευχάριστα, γιατί πήγαινα σε σχολείο θηλέων και ήταν πολύ αυστηρά. Αντιπαθούσα ιδιαίτερα την καθηγήτρια της Οικιακής Οικονομίας γιατί έκανε πολλές διακρίσεις και ήταν πολύ καταπιεστική, σαν τον Χίτλερ!

Ένα φλερτ από τα μαθητικά χρόνια;
Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Νίκος. Μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό: βόλτες στο πάρκο, πάρτι και σχολικές εκδρομές και κανένα σινεμαδάκι...

Μια ιστορία από τα σχολικά θρανία που θα θυμάστε πάντα.
Θυμάμαι ένα περιστατικό με την καθηγήτρια της Οικιακής που ανέφερα παραπάνω. Μια κοπέλα είχε ξεχάσει να φορέσει τον άσπρο γιακά της ποδιάς της και η καθηγήτρια την έβαλε να καθίσει με την καλύτερη μαθήτρια και άρχισε να ρωτάει τους υπόλοιπους ποια από τις δύο ήταν η καλύτερη και ποια από τις δύο μας άρεσε περισσότερο. Όταν ήρθε η σειρά μου, δεν μιλούσα και εκείνη επέμενε: "πες, πες!". Τη βλέπω αυτή τη σκηνή ακόμα στον ύπνο μου, γιατί λυπήθηκα πολύ για εκείνη την κοπέλα...
  
Μαρία Σταμπέλου, καθηγήτρια τεχνολογίας
 
Μια ιστορία από τα θρανία που πάντα θα θυμάστε.
Χμ.. η πρώτη κοπάνα με τις φίλες μου στην Β' Λυκείου! Για καλή μας τύχη
πέσαμε πάνω στον καθηγητή την πρώτη ώρα ο οποίος πήρε στα σπίτια 4 τηλέφωνα,
και έτσι φυσικά υπήρξαν συνέπειες... τις οποίες λέω να αφήσουμε. Θα μου μείνει
αξέχαστο γιατί ήθελα να το κάνω σαν εμπειρία, αλλά απέτυχε.

Είχατε κάποιο καθηγητή μου συμπαθούσατε/αντιπαθούσατε;
Αντιπαθούσα μια καθηγήτρια(θεολόγο) η οποία όταν έμπαινε στην τάξη και
στο γυμνάσιο και στο λύκειο, σταματούσε ολόκληρη η τάξη να αναπνέει! Ήταν
εντυπωσιακά σκληρή και αυστηρή γυναίκα, τα χαστούκια πήγαιναν σύννεφο και
ιδιαίτερα με κοπέλες τις οποίες θεωρούσε "βαμμένες" πράγμα το οποίο ήταν
φαντασίωση, γιατί καμία κοπέλα δεν τολμούσε να βαφτεί τότε!
-Είχε χτυπήσει ποτέ εσάς;
-Όχι, γιατί ήμουνα ήσυχο κορίτσι, αλλά θα σας πω για την εκδίκηση που πήραμε.
Τρίτη Λυκείου, νύχτα, στείλαμε στο σπίτι της 70 πίτσες!

Συμπαθούσα όμως το μαθηματικό μου, και ήταν ο λόγος που αγάπησα τα
μαθηματικά και διάλεξα θετική κατεύθυνση. Είχε χιούμορ, ήταν παραστατικός
δίδασκε με αγάπη και είχε πολύ όμορφα γαλάζια μάτια! (Να τα λέμε αυτά)
 
Είχατε κάνει ποτέ σκονάκι;
Όχι, δεν έχω κάνει γιατί φοβόμουν, αλλά θα το επιθυμούσα πολύ! Ήμουν μονίμως
έτοιμη, μια φορά μόνο έκανα, αλλά τελικά δεν το χρησιμοποίησα γιατί αγχώθηκα
πολύ και ζήτησα να πάω στην τουαλέτα. Εκεί το πέταξα. Ζηλεύω πάρα πολύ
σήμερα, γιατί το κάνουν όλοι με ευκολία, έχει γίνει διδακτορικό!
 
Είχατε κάποιο φλερτ στα εφηβικά σας χρόνια;
Βέβαια είχα φλερτ! Ήμουν Β' Λυκείου και είχα μεγάλο έρωτα με τον "Βασιλάκη
με το μπλε Μοντγκόμερι"! Κατέβαινα τις σκάλες μετά το μάθημα και τον
ξεχώριζα ανάμεσα σε 1000 παιδιά! Δυστυχώς τέλειωσε άσχημα γιατί χωρίσαμε.
Αυτός τέλειωνε και έτσι αποφάσισε να πάει στην Ιταλία για σπουδές! Φυσικά
στεναχωρήθηκα, αλλά τι να κάνεις...Όμως τον βλέπω κάθε χρόνο που πάω στην
Καστοριά!

Νίκη Ηροδότου, φιλόλογος 

Καταρχάς θέλω να πω πως εγώ τελείωσα το σχολείο στην Κύπρο σε δύσκολα χρόνια, γιατί είχε μεσολαβήσει ο πόλεμος του 1974, οπότε εγώ δυστυχώς ήμουν από τις περιπτώσεις των προσφύγων, που σημαίνει ότι δεν είχαμε καλή οικονομική κατάσταση, για να έχουμε περιθώρια φροντιστηρίων, γι’αυτό το λέω. 

Μια ιστορία από τα θρανία που πάντα θα θυμάστε.
Η ιστορία που θυμάμαι δεν είναι ευχάριστη… Κάναμε στην τρίτη γυμνασίου γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα και στην πρώτη λυκείου επίσης. Στην πρώτη και στην δευτέρα λυκείου είχαμε μια κυρία που μας έβαζε απλά βαθμούς χωρίς να προσπαθούμε κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε. Όμως στην τρίτη ήρθε μια κυρία πολύ μεγάλη σε ηλικία και πάρα πολύ αυστηρή. Μπαίνει μέσα στην τάξη, πολύ σφιγμένη και κρατούσε και το μπλοκάκι της, κάθισε να μας γνωρίσει. Εμείς παγώσαμε, είπε κι όλας ότι θα μας εξετάζει μια φορά το τρίμηνο. Βάζει το πρώτο γραπτό δεν τα πάμε καθόλου καλά και μας είπε «δεν με νοιάζει που είστε Τρίτη και θέλετε να περάσετε στα πανεπιστήμια, αν δεν γράψετε δεν θα σας περάσω» κι εγώ πάγωσα, όταν λέμε πάγωσα γιατί εκ των πραγμάτων μου ήταν αδύνατον στην Τρίτη λυκείου να ξεκινήσω να κάνω γαλλικά ! Στα γραπτά έκλεβα απ’την διπλανή μου, αλλά το μαρτύριο μου ήταν στην προφορική εξέταση, στο γραπτό μπορούσα να κλέψω λίγο από μπροστά λίγο από δίπλα (αν και έβαζε ομάδες).Μια μέρα έρχεται μέσα, ανοίγει τον κατάλογο, “Αλόγ(Alor), Ηροδοτού (με την χαρακτηριστική γαλλική προφορά)” και η Ηροδότου μαζεύτηκε να χαθεί από τον κόσμο όλο! Κάτι λίγο ψιλά της είπα, ντρεπόμουν κι όλας γιατί θα μίλαγα γαλλικά με την κυπριακή διάλεκτο! Τέλος πάντων, με πέρασε ευτυχώς με την ψόφια εξέταση που μου έκανε, 16 μου έβαλε (ο χαμηλότερος βαθμός στο απολυτήριο!) ναι ναι ήμουν καλή μαθήτρια γιατί τα άλλα μπορούσα να τα διαβάσω…αυτό! 

Είχατε κάνει ποτέ σκονάκι;
Σκονάκι, έκανα όχι τόσο κατά τη διάρκεια του σχολείου, γιατί ήμουν καλή μαθήτρια και διάβαζα (τώρα αν έγραφα και κανένα τύπο στο θρανίο, μια ταυτότητα σε περίπτωση που ξεχάσω κάτι). Σκονάκι είχα κάνει όταν ήμουνα στο πανεπιστήμιο, μεγάλο σκονάκι, ΣΚΟΝΑΡΕΣ! Μιλάμε για κόλλες αναφοράς (γιατί στο πανεπιστήμιο πηγαίναμε και παίρναμε αυτές με τις γραμμές) οπότε εμείς παίρναμε μια δεκάδα για να πάμε να γράψουμε. Με την προϋπόθεση αυτή εγώ έπαιρνα τις μισές κι ένα, σκονάρες μιλάμε, μπρός πίσω τις σελίδες με μικρά-μικρά γραμματάκια (μέχρι τώρα τα έχω και τα φυλάω!).Ήμουν λοιπόν στο δεύτερο έτος, είναι η απληστία, ενώ ήξερα τα θέματα εκτός από ένα (το μισό) τα έγραψα και τα 8,5 και δεν μου πήγαινε να το δώσω, έτσι άνοιξα σιγά-σιγά την κόλλα και τα γράφω και με πήρανε μυρωδιά στο παρά πέντε, τα υπόλοιπα ήταν δικά μου ! Ήρθε, μου παίρνει την κόλλα μου λέει εκεί πέρα, του λέω μα κύριε τα υπόλοιπα δικά μου είναι ! Σιγά που θα καθότανε να διαβάσει τα ψιλά – ψιλά γραμματάκια, σημασία έχει ότι αντέγραψες. Ε, μ’έκοψε! Εγώ βέβαια ήξερα ότι θα μ’έκοβε και πάω τον Σεπτέμβρη και παρόλο που είχα γράψει για 10 μου έβαλε 5, βέβαια ίσα για να περάσω, γιατί ήμουν τιμωρημένη. Αυτό για το σκονάκι.

Υπήρχε κάποιος καθηγητής/τρια που συμπαθούσατε/αντιπαθούσατε και γιατί; 
Ήθελα καλούς δασκάλους και δεν τους είχα, ίσως αυτό με πείσμωσε και μ’έκανε να λέω «είναι τόσο δύσκολο να μας κάνουν αυτό ;» και ήθελα εγώ να γίνω το αντίθετο απ’αυτούς. Ήταν λοιπόν ένας καθηγητής, ο φιλόλογος μου από την 1η μέχρι την 3η λυκείου που κι αυτός όπως κι εμείς ήταν πρόσφυγας, (βέβαια οι καθηγητές στην Κύπρο παίρνουν πάρα πολλά λεφτά σε σχέση με εδώ, γιατί έχουν το αγγλικό σύστημα) κι αυτός επιπλέον έκανε και μαθήματα ιδιαίτερα και προφανώς ήθελε να πάρει τα παιδιά της τάξης και στο σπίτι. Εμένα, όπως σας είπα, οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά, οπότε δεν είχα δυνατότητα να κάνω και ιδιαίτερα εκτός των τεσσάρων μαθημάτων που αναγκαστικά έκανα γιατί θα τα έδινα στις πανκύπριες. Οι περισσότερες μέσα στο τμήμα έκαναν φροντιστήριο με αυτόν, εγώ πάλι δεν ήξερα καν ότι κάνουν το οτιδήποτε. Έμενα οι γονείς μου δεν ερχόταν ποτέ να πάρουν τους ελέγχους, γιατί δούλευαν οι άνθρωποι και ξέραν ότι πέρασα, τι τους νοιάζει. Ενώ λοιπόν μου είχε 18 αυτός ο καθηγητής μου λέει: "Νίκη πότε θα δούμε τους γονείς σου;", "Μα δουλεύουνε", του λέω, αλλά αυτός δεν καταλάβαινε. Λέω λοιπόν στην μάνα μου "Έλα από το σχολείο που σε γυρεύουνε". Πήγε λοιπόν η μάνα μου, έτσι με πολύ προσοχή και ρωτάει τον καθηγητή. «Τίποτα», της λέει, «δεν κάνει τίποτα». Εντωμεταξύ, με είχε βρει και με είχε ρωτήσει τι λογαριάζω να κάνω, "θα δώσω", του λέω, "θέλω να γίνω καθηγήτρια", μπα, μου λέει και με ρωτάει αν κάνω φροντιστήριο. Του λέω: "ναι, εδώ στα κυβερνητικά γιατί είναι πιο φθηνά". Την άλλη βδομάδα πάμε για βαθμούς και της λέει αυτά που της είπε συν «Δεν ξέρω και λογαριάζει να γίνει καθηγήτρια, τσάμπα κόπος δεν θα περάσει». Μου λέει η μάνα μου «κόρη μου, τι με έφερες εδώ να γίνω ρεζίλι;» "Αφού μάνα, της λέω εγώ, μου έχει 18!", «και γιατί δεν μου είπες τίποτα να του λέγαμε;», μου απαντάει. "Μη στενοχωριέσαι εσύ", της λέω εγώ και της εξηγώ πως "το και το δεν πάμε σ’αυτόν γι’αυτό σου μίλησε έτσι". «Α, μα να το’ξερα κόρη μου να μην ερχόμουν και καθόλου!», μου είπε η μάνα μου. Έτσι, λοιπόν, τι να συμπαθήσω απ’αυτόν τον άνθρωπο; 

Είχατε κάποιο φλερτ στα εφηβικά σας χρόνια;
Φλερτ είχα και πολλά μάλιστα, αλίμονο, δεν θα ήταν λογικό, όσο κι αν ήταν αυστηρά τότε και δεν μπορούσαμε να το αποκαλύψουμε ούτε σε φίλη ούτε σε αδέλφια, πόσο μάλλον σε γονείς. Κάναμε έναν αγώνα επιβίωσης και οι έρωτες και τα πανηγύρια θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα (παρόλο που η μάνα μου το αναγνώριζε). Ήμουν λοιπόν στην 3η Γυμνασίου, όταν γνωρίστηκα με αυτό το παλικαράκι στην περίοδο των διακοπών του Πάσχα. Το τριήμερο είχαμε διάφορες δραστηριότητες πχ. καίγαμε τον Ιούδα και μετά ακολουθούσαν τα παιχνίδια διαφόρων περιεχομένων και ερωτικά, εκεί λοιπόν γνωριστήκαμε. Αυτός ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου. Αναπτύχθηκε μεταξύ μας μία σχέση πολύ ωραία που την θυμάμαι μέχρι τώρα με αγάπη παρόλο που δεν είχαμε κάνει τίποτα ! Ναι , ναι, ούτε που είχαμε αγγίξει ο ένας τον άλλον, μόνο με το βλέμμα που ήταν τόσο δυνατό! Πηγαίναμε κάθε μέρα γρήγορα στο λεωφορείο να καθίσουμε μαζί, μόνο αυτό, να τον αισθάνεσαι δίπλα σου κι αυτό το παιχνίδι με τα μάτια που σε κοιτάει κι εσύ κάνεις ότι δεν κοιτάς! Και στο επόμενο Πάσχα το ίδιο! Τίποτα όμως πάλι. Μετά πήγε κι αγόρασε και μηχανάκι και κύκλωνε το σπίτι μαζί με φίλους, η μάνα μου τρελάθηκε! Οπότε σε κάποια στιγμή η μάνα μου δεν μ’άφηνε να κάνω ρούπι «δεν θα πας πουθενά!» και καθότανε αυτός ο έρημος και με παρακολουθούσε! Να φωνάζει ο πατέρας μου «Τον αλήτη, τον αλήτη!!!» και μετά με πιάνει η μητέρα μου και μου λέει: "θες να πάμε μια εκδρομή στον παππού και στη γιαγιά;" Για να με απομακρύνει άκου τώρα... τόση σκέψη είχε, δηλαδή άμα αλλάζαμε τόπο για 10 μέρες, θα τον ξέχναγα και θα με ξέχναγε; Πήγαμε, αλλά εμένα το μυαλό μου φευγάτο συνέχεια. Μετά πάμε σχολείο τον Σεπτέμβρη και ήρθαν μια, δυο, τρεις με τον ξάδερφό του και μετά στο μεγάλο μισάωρο διάλειμμα ήρθε στην τάξη. «Νάσου έρχεται Χριστέ μου θα πεθάνω!» δεν θα το ξεχάσω ποτέ μπαίνει μέσα αμήχανος κι αυτός κι εγώ και του λέω «Παναγία μου τι θέλεις εδώ;» «Θέλω να σου μιλήσω» μου λέει. Δεν τον κοίταξα ποτέ! Μου λέει: "κάτι να σε ρωτήσω. Πες μου του λέω τι θες πριν μας δει κανένας!" Μου λέει: «θέλω να τα φτιάξουμε!» (χαμός - πανικός) «μην το ξαναπείς του λέω εγώ!» με ρωτάει: : "γιατί δεν σ’αφήνουν οι δικοί σου;" Του λέω: "μην μου λες τίποτα φύγε γρήγορα!" Και το έδιωξα το παλικάρι… Μετά τα ίδια βλέμματα, όμως μετά πέρασα στην Ελλάδα κι έφυγα. Σε κάποια στιγμή αυτός είχε δουλέψει οικοδόμος και είχε καταθέσεις στην ίδια τράπεζα με την αδερφή μου, πήγε και νόμιζε ότι ήμουν εγώ! Ήμουν σκυφτή μου λέει η αδελφή μου και όταν τον κοιτάω μένει κόκαλο! Παρακαλώ του είπα; Είχε χαθεί! Και τον είδα και φέτος τα Χριστούγεννα με την μάνα μου, παντρεύτηκε κι αυτός. Και εγώ περνώ έξω από το σπίτι του και κοιτάω εν τω μεταξύ και ήταν εκεί! Αλλά ήμουν με την μάνα μου!
-Ε, και ; (συντάκτες)
- Να πληγώσω την μάνα μου σε τέτοια ηλικία; Όχι βέβαια, δεν θα της το έκανα ποτέ. Αλλά άλλες φορές που μιλάμε της το λέω: "τον αγαπάω!" και εκείνη μου λέει: "ναι μωρέ, δεν ντρέπεσαι παντρεμένη γυναίκα, θα το πω στον άντρα σου!"
Έτσι λοιπόν αυτά! Ήταν κάτι όμορφο και ωραίο που το έχω πάντα στην καρδιά μου!

Γιαννάτου Ουρανία, καθηγήτρια μαθηματικών

 
Μια ιστορία από τα θρανία που πάντα θα θυμάστε.
Πάρα πολλές ιστορίες. Η ιστορία η πιο σημαντική που θυμάμαι είναι, όταν ήμουνα στην 6η γυμνασίου (3η Λυκείου), που είχαμε έναν καταπληκτικό μαθηματικό, τον κο Γραμμένο, ο οποίος έκανε το εξής απίθανο: Εγώ ήμουν σε πρακτικό, σχολείο θηλέων, μαθήτριες καλές που διαβάζαμε, έτοιμες να δώσουμε εξετάσεις, ούτε κοπάνες ούτε διάφορα τέτοια. Όμως, επειδή τελείωνε η χρονιά και θέλαμε κάτι να θυμόμαστε, αποφασίσαμε να κάνουμε κοπάνα την ώρα των μαθηματικών, όχι ότι είχαμε κάτι με τον καθηγητή, απλώς ήταν τελευταία ώρα, ήτοι έκτη ώρα, κάποια μέρα που δεν θυμάμαι, άνοιξη... Έτσι, παίρνουμε τις τσάντες μας και πάμε να καθίσουμε στην πλατεία. Την άλλη μέρα πάμε για μάθημα σαν τις βρεγμένες γάτες, γιατί τότε έτσι κι έκανες κάτι τέτοιο έπαιρνες αποβολή, δεν υπήρχε περίπτωση, έτσι κι εμείς περιμέναμε την καμπάνα την ώρα της προσευχής άλλα δεν έγινε τίποτα! Μπαίνουμε στην τάξη τέλος πάντων ώρα μαθηματικών και τι μας λέει ο μαθηματικός μας; Απίστευτος! Μας λέει: "Κορίτσια, όταν θέλετε να κάνετε κοπάνα άλλη φορά να μου το λέτε να ξέρω τι θα κάνω κι εγώ". Τι είχε κάνει αυτός… Για να μην πάρουμε αποβολή, μπήκε μέσα στην τάξη, κάθισε μέσα στην τάξη την ώρα μας, έκλεισε τα παντζούρια που φαίνονταν από την πλευρά του γραφείου, σαν να λειτουργούσε η τάξη, σαν να είμαστε μέσα και μας κάλυψε πλήρως! Αυτή λοιπόν είναι η πιο ωραία ανάμνηση. Βέβαια υπάρχουν πάμπολλες, αλλά αυτή είναι καταπληκτική ως προς αυτόν τον καθηγητή. 

Είχατε κάνει ποτέ σκονάκι;
Σκονάκι…! Λοιπόν, σκονάκι σε χαρτί όχι, ήμουν καλή μαθήτρια, διάβαζα, αλλά μολοντούτο, μερικά ονόματα στην ιστορία ή τα αδύνατα σημεία που τα θέλαν κι αυτολεξεί στο μάθημα της γεωγραφίας και της ιστορίας και μου είπαν πως, αν θυμόμουν μερικές λέξεις, θα θυμόμουν όλο το κείμενο. Έτσι λοιπόν έγραψα αυτά τα ονόματα όχι σε χαρτάκι, άλλα στα μπούτια μου! Φορούσαμε ποδιά κάτω από το γόνατο, οπότε έγραφα κι όταν ξεχνούσα, σήκωνα την ποδιά, κοίταζα και προχωρούσα, αλλά όχι ολόκληρο το κείμενο!

Είχατε κάποιο καθηγητή που συμπαθούσατε ή αντιπαθούσατε και γιατί;
Ιδιαίτερες συμπάθειες- αντιπάθειες δεν είχα, όχι τους αγαπούσα σχεδόν όλους (για τον Γραμμένο εννοείται τον έχω μες στην ψυχή μου), όμως ένας, που δεν ήταν κι από την ειδικότητά μου,ήταν φιλόλογος που μας έκανε νεοελληνικά κείμενα και ψυχολογία
στο Λύκειο, μας μετέδωσε τρομερή αγάπη για τα μαθήματά του. Ο ίδιος έγινε διάσημος καθηγητής εκ των υστέρων, οι φιλόλογοι σας θα τον ξέρουν σίγουρα όλοι, είναι ο Κωνσταντίνος Μπαλάσκας που έχει γράψει βιβλία, έχει κάνει διαλέξεις. Εμείς τον είχαμε σαν πρωτοδιορισμένο, ταλαντούχος πάρα πολύ, σκεφτείτε μέχρι κι εμείς που ήμασταν πρακτικό, που καταλαβαίνετε, δεν αγαπούσαμε τόσο αυτά τα μαθήματα, εγώ ας πούμε ακούω για αρχαία και ανατριχιάζω, όμως στα μαθήματά του μας έβαζε μέσα στο πνεύμα και τον αγαπήσαμε πολύ. Είχαμε μία σχέση που να φανταστείτε! Μια φορά είχαμε φέρει Πικ-απ και μας άφησε να βάλουμε ένα δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου, που τότε ήταν υπό διωγμό αυτά τα τραγούδια, και μας επέτρεψε να ακούσουμε ένα τραγούδι, γιατί είχαμε μια συμμαθήτρια που ο πατέρας της ήταν στρατηγός ο οποίος είχε λάβει μέρος μέχρι και στο Ρίμινι (μάχη του Β’ παγκόσμιου πολέμου) και τον είχανε πιάσει επί 7ετίας (δικτατορία) και αυτή ήτανε πυρ και μανία και αυτός για να κατευνάσει τα πνεύματα μας το επέτρεψε.

Είχατε κάποιο φλερτ στα εφηβικά σας χρόνια;
Φλερτ, λοιπόν! Τώρα μιλάμε για τάξεις του γυμνασίου, γιατί μέχρι την 3η γυμνασίου, εντάξει, μ’αρέσανε κάποια αγόρια, την εποχή εκείνη απλώς αλληλοκοιταζόμαστε αν είμαστε ωραίοι! Από εκεί και πέρα, από την 1η Λυκείου είχα φλερτάκια μέχρι και την 2α – 3η, διότι μετά για να διαβάσω, κομμένη. Όμως αρκετά φλερτάκια, παρτάκια, χορούς, βόλτες σούρτα-φέρτα και τα διαβάσματα, διαβάσματα, το τονίζω αυτό έτσι !
Μας άνοιξε την καρδιά της και η κυρία Γιαννάτου. Ευχαριστούμε :)