Μια φωτογραφία, δυο καρδιές...

Και οι σχολικές τσάντες έχουν ψυχή!

Δεν είναι τυχαίο που ένα από τα αγαπημένα σχήματα λόγου των ποιητών και των πιο εκφραστικών πεζογράφων είναι η υπαλλαγή... η νυσταγμένη πολυθρόνα, το τρυφερό φως του προσώπου της, το οργισμένο θρανίο....  Τα αντικείμενα γίνονται για τον καθένα η οθόνη όπου προβάλλουμε τα βιώματά μας.

Θα μπορούσα να πω γι’ αυτές τις ανέμελα αφημένες σχολικές τσάντες στο περβάζι του παραθύρου μιας σχολικής τάξης τόσα και τόσα.

Παίζουν με το φως το μεσημεριού και συνομιλούν τα λουράκια τους, λένε τους καημούς για ένα διαγώνισμα και μια τιμωρία. Κάνουν παρέα με τα διπλωμένα μπουφάν και βαριούνται και πεινάνε και περιμένουν υπομονετικά να γυρίσουν σπίτι, στη γωνιά τους. Βρίσκουν ευκαιρία να ξεκουραστούν, όλη μέρα πετιούνται από δω κι από κει, αλλά τώρα το μάθημα έχει τελειώσει, αναπαύονται όλες μαζί. Τι καλά, τώρα δεν ειμαστε στο καθήκον, κάνουμε ό,τι μας αρέσει...

Εκεί είναι και τα...μπαούλα της Σαμιώτη και της Παπανδρέου, άλλοι ταλαίπωροι συνάδελφοι....με λίγο πιο...σιτεμένους καημούς αλλά και χαρές, ιδρώτα αλλά και ανακούφιση από τα ωραία πράγματα που κουβαλούν: τις αγωνίες αλλά και τα χαμόγελα των παιδιών... Ας μην είναι μέσα στο πλάνο, είναι εκεί και λένε κι αυτές οι τσάντες τις ιστορίες τους και κοιτούν τρυφερά τις σχολικές τσάντες::  άραγε σας έφερα πολλά φυλλάδια σήμερα; Πάλι θα καταριέστε τη γραμματική και τις ασκήσεις των φυλλαδίων; Μήπως αυτός ο κατάλογος που κρύβω σας φοβίζει πολύ; Ελπίζω το στικάκι με του βιντεάκι που έβγαλε από μέσα μου και σας έδειξε σήμερα να μεγάλωσε λίγο τα φτερά του μυαλού σας και να σας διασκέδασε τη μονοτονία του μαθήματος....

Γιάννα Παπανδρέου

Κι όμως, οι τσάντες που περιμένουν κοντά στο παράθυρο με θέα την αυλή του σχολείου μπορούν να υποδηλώνουν πολλά. Περιμένουν εμάς -τα παιδιά- να τις πάρουμε από εκεί και να πάμε στο σπίτι μας, να πάρουμε ένα βιβλίο από αυτές για να τις ελαφρύνουμε λίγο από το βάρος.. Χαίρονται όταν γράφουμε πάνω τους. Αποτυπώνουμε τις ανησυχίες μας με μαρκαδόρους πολύχρωμους και στυλό μπλε -τα κλασσικά. Έχουν δεχθεί από εμάς κλωτσιές, πετάγματα στο πάτωμα εξαιτίας νεύρων, δάκρυα που τυχαία έπεσαν πάνω τους από στενοχώρια, ακόμα και δυνατές αγκαλιές λόγω χαράς.

Οι τσάντες μας, τα αντικείμενα μας, αυτή η εικόνα, δείχνουν εμάς. Μας δείχνουν μαζεμένους, τον έναν να “ακουμπάει¨ τον άλλον. Να στηρίζεται πάνω του. Είμαστε αυτή η φωτογραφία. Με τα αρνητικά και τα θετικά μας. Με την ανεμελιά και την ορισμένη “σοβαροφάνεια”. Είμαστε μια χούφτα τσάντες αφημένες μπροστά στο παράθυρο που έχει θέα την αυλή, Την αυλή που εμείς -όντας Γ’ Γυμνασίου- θα αφήσουμε σε λίγες μέρες. Οι τσάντες μας δε θα κοιτάνε πια τη θέα της αυλής. Θα τους λείψει. Ίσως όμως και να πεταχτούν. Ίσως το ξεκίνημα των τριών τελευταίων μας χρόνων στο σχολείο να σηματοδοτηθεί από άλλη τσάντα. Τα σημάδια που είναι χαραγμένα σε αυτή -την τσάντα του Γυμνασίου- θα μείνουν ανεξίτηλα, στο ύφασμα, στην καρδιά και το μυαλό μας.

Εύα Τζανακάκη