Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Σκέψεις και συναισθήματα στο τέλος της σχολικής χρονιάς και της διαδρομής στην ομάδα του ιστολογίου. Τα μοιραζόμαστε μαζί σας...

Λοιπόν, δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός με τις αναδρομές, αλλά θα γίνω, δεν μπορώ, είναι του χαρακτήρα μου. Όταν άρχισε η σχολική χρονιά, είχα αυτό το γνωστό συναίσθημα, εμ... αηδίας θα έλεγα, που άρχισε το σχολείο. Κανείς όμως δεν ήξερε ότι όσο εμείς κάναμε μπάνια, κάποιος επεξεργαζόταν την ιδέα του blog, για να μας βασαν... εμ..., να μας βάλει στο κλίμα της γραφής και των τεχνών. Όχι εντάξει, αστειεύομαι... το blog για μένα ήταν μια ευκαιρία να γνωρίσω μια άλλη όψη του διαδικτύου την οποία δεν μετάνιωσα καθόλου που την γνώρισα, γιατί μέσα από αυτή συνάντησα άτομα που δεν θα ξεχάσω και ιδιαίτερα δεν θα ξεχάσω,όπως όλοι μας, την σχέση που είχαμε αναπτύξει με τις καθηγήτριες μας. Ήταν κάτι παραπάνω από καθηγήτριες και μαθητές... είχαμε γίνει οικογένεια. Έτσι λοιπόν σας αποχαιρετώ και καλωσορίζω την νέα γενιά συντακτών.
Καλό καλοκαίρι :)

Φίλιππος Παύλου (o Γιώργος λέει να βάλω “ Φιλιππουινάκος”)

 

Έμενα σε αντίθεση με το Φίλιππο (ή Φιλιππουινακο, όπως θέλετε...) δε με πειράζει καθόλου να γίνω κουραστική με τις αναδρομές. Όπως στις εκδηλώσεις που βγαίνει ο "οικοδεσπότης", καλωσορίζει και λέει "δυο" λόγια. Βγαίνει ο δήμαρχος άλλα "δυο" λόγια. Ο αντιδήμαρχος, ο ταμίας, οι γραμματείς, οι καθαρίστριες... Ντάξει, μπαίνω στο θέμα γιατί οι "μεγάλες δυνάμεις" θα με μοντάρουν.

Τι να πω για αυτή τη χρονιά; Από τις πιο γεμάτες του Γυμνασίου, όσον αφορά τις δραστηριότητες μας, αλλά πιστεύω άξιζε τον κόπο το τρέξιμο. Το σημαντικό είναι ότι η οργάνωση και η δουλειά μας φάνηκε. Δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν από τις ελάχιστες ομάδες άλλωστε που τα παιδιά ήταν εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή, σε ό,τι και να χρειαζόταν. Αισθάνομαι τυχερή που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας, χωρίς υπερβολές. Αισθάνομαι τυχερή για τα άρθρα που έγραψα, τις εκδρομές που πήγαμε, το λιώσιμο μετά το τέλος του σχολικού ωραρίου για να βγάλουμε τη δουλειά, το λιώσιμο στο σπίτι της κυρίας Σαμ-γνωστή ως κ. Σαμιώτη, την ουσιαστική γνωριμία μας με την κυρία Παπανδρέου, το δέσιμο μου με τα υπόλοιπα παιδιά, τους καυγάδες, τις γκρίνιες, τα γέλια, τα αστεία, την κούραση, τη βαρεμάρα, την περηφάνια, την ευχαρίστηση. Είναι λογικό να μη θέλω να τελειώσει. Είναι λογικό να στενοχωρηθούμε όλοι. Είναι λογικό να το κρατήσουμε στην καρδιά μας για πάντα.

Άλλωστε... τίποτα δεν τελειώνει όσο υπάρχει ακόμα στην καρδιά μας.

Εύχομαι ένα γεμάτο καλοκαίρι, καλή αρχή στους συνεχιστές του έργου μας και για το τέλος μια συμβουλή στα παιδιά που θα είναι εδώ και του χρόνου:

Ζήστε όσο περισσότερο μπορείτε τις στιγμές σας στο Γυμνάσιο, περνάνε πολύ γρήγορα!

Καλή αντάμωση!

Εύα Τζανακάκη


                                     

Εύα, έχεις απόλυτο δίκιο ... οι στιγμές μας στο γυμνάσιο περνάνε ΠΑΡΑ πολύ γρήγορα .. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο: άγχος και ενθουσιασμός μαζί ! Να πω την αλήθεια, έτσι ακριβώς ένιωσα και την πρώτη μέρα συνάντησης για το σχολικό μας blog . Μέσα από το blog έμαθα να εκφράζομαι ... Δεν το έκανα πολύ συχνά αυτό, ίσως επειδή φοβόμουν. Έμαθα να γελάω με την ψυχή μου, να κλαίω για να ξεσπάσω, να νιώθω περηφάνια και αυτοπεποίθηση, να ξεχωρίζω πραγματικές φιλίες από επιφανειακές ή ψεύτικες. Μπορώ να πω πως δεν το περίμενα αυτό ... Περίμενα απλά μια επιφανειακή σχέση μεταξύ μας, όπως και οι φιλίες που είχα κάποτε. Όμως εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω. Όχι απλά σχέση, ούτε φιλία, αλλά οικογένεια και ομάδα . 

Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πως τελείωσαν όλα . Ακόμα νομίζω πως το Σεπτέμβριο θα ξαναγυρίσω στο σχολείο μας , θα ξαναδώ τα πρόσωπα των παιδιών και καθηγητών , θα περάσω πάλι αξέχαστες στιγμές ! Λένε πως όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν και όλοι επικεντρώνονται στο ότι ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ . Λίγοι επικεντρώνονται στο ότι αυτά που περάσαμε ήταν ΚΑΛΑ . Εγώ πιστεύω πως τα δάκρυα που ΣΙΓΟΥΡΑ θα πέσουν την τελευταία μέρα μας ως .. οικογένεια .. θα πρέπει να είναι χαράς και συγκίνησης , όχι λύπης . Αν δεν με δείτε να κλαίω , δεν είναι επειδή είμαι άκαρδη ή αναίσθητη , αλλά επειδή είμαι ίσως και για πρώτη φορά , ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ! Νομίζω όλοι μπορούν να πουν ότι πέρασαν καλά στο γυμνάσιο , αλλά ελάχιστοι , ίσως και κανένας , θα πουν ότι πέρασαν χάλια . Έχετε ακούσει την φράση που λέει , Σημασία δεν έχει ο Προορισμός αλλά το Ταξίδι ;;;; Το ταξίδι όλων μας ήταν διαφορετικό , ήταν μοναδικό , ήταν πάντως ΣΙΓΟΥΡΑ αξέχαστο .

Θα μου λείψετε πολύ .. Σας εύχομαι ένα Καλό Καλοκαίρι και μια ζωή γεμάτη αξέχαστες εμπειρίες .

Κατερίνα Πλάτη <3

Πιστεύω πως δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν όλα αυτά που ζήσαμε. Πάντα βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω συναισθήματα και καταστάσεις, αλλά ειλικρινά αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Ένα έχω μόνο να πω: οικογένεια. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Είναι η πρώτη φορά (και μάλλον η μοναδική) που δεν βαρέθηκα ούτε για λίγο μια κατάσταση της ζωής μου. Γνώρισα καλύτερα τους συμμαθητές μου, συνάντησα υπέροχους ανθρώπους, επισκέφτηκα πολλά μέρη, έμαθα πολλά πράγματα, ένιωσα διάφορα συναισθήματα. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν πως δεν ήμασταν συμμαθητές και καθηγήτριες. Ήμασταν ομάδα. Ένα. Ίσοι. Ο ένας πείραζε τον άλλον με τον ίδιο τρόπο. Δεν περιμέναμε διαφορετική αντιμετώπιση από τα άλλα παιδιά και από την κα Σαμιώτη και την κα Παπανδρέου. Κάθε συνάντηση ήταν τελείως διαφορετική και καθένας από εμάς στήριζε τους άλλους όποτε υπήρχε ανάγκη. Ά! Να άλλη μια λέξη: Αλληλεγγύη! Και αφού υπήρξε αυτό πάει να πει πως ήμασταν μια πολύ καλή ομάδα, γιατί μόνο αυτό αρκεί για τη δημιουργία της.

            Με μόνο όργανο το διαδίκτυο προσπαθήσαμε να εκφράσουμε συναισθήματα, ιδέες, χαρακτήρες. Και κάθε ιδέα συγκρουόταν με άλλες δεκατρείς! Πολύ δύσκολο, αν σκεφτείς πως όλες αυτές έπρεπε να υλοποιηθούν με μία ανάρτηση/project/έρευνα/οτιδήποτε άλλο. Παρ’ όλα αυτά τα καταφέραμε και με το παραπάνω.

Καλή επιτυχία στους διαδόχους μας!

Δημήτρης Φειδάνογλου

Μα πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μέσα σε ένα απλό άρθρο τις εμπειρίες μας; Πώς να αποχαιρετήσουμε με δύο λόγια αυτούς που ούτε με εκατό δεν τα καταφέρνουμε; Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να εκφράσεις με λόγια όσα ούτε η καρδιά δεν μπορεί να εκφράσει. Θα συμφωνήσω με όλους από πάνω πως δεθήκαμε πολύ μεταξύ μας, γίναμε όλοι σαν μια γροθιά! Νοιαζόμαστε, προσέχουμε ο ένας τον άλλον, αλληλοϋποστηριζόμαστε, και είμαστε μια ομάδα πλέον! Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ούτε στιγμή από τα χρόνια μου στο γυμνάσιο. Ήταν τα τρία πιο έντονα χρόνια που έζησα, γεμάτα συναισθήματα (χαρές, λύπες, άγχος κλπ) αλλά τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους φίλους που απέκτησα. Ξέρω πως λέγεται ότι στο γυμνάσιο τα περισσότερα παιδιά δημιουργούν τις λεγόμενες “κλίκες” και δύσκολα δημιουργούν παρέες. Όμως στο συγκεκριμένο σχολείο πετύχαμε το ακατόρθωτο, μία ολόκληρη τάξη με τρία τμήματα να γίνεται οικογένεια 
 Για το μόνο που ίσως μετανιώσω κάποια στιγμή στο μέλλον είναι για το πείσμα μου.. Και που δεν το παραμέρισα νωρίτερα, γιατί θεωρώ τρομερά αδιανόητο να νιώθω τόσα πράγματα και να χρειάζομαι τρεις μέρες μόνο μαζί τους για να το συνειδητοποιήσω. Κρίμα που τελείωσε, θα ήθελα να απολαύσω άλλη μια χρονιά χαράς μαζί με τους συμμαθητές μου αλλά δυστυχώς πρέπει να τους αποχαιρετήσω εδώ μιας και ο καθένας με την σειρά του πρέπει να τραβήξει το δρόμο του! Σίγουρα θα μου λείψουν όλοι και σίγουρα δεν θα πάψω ποτέ να τους αγαπάω αλλά όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί έτσι κι εγώ μαζί τους θα κάνω την μεγάλη υπόκλιση και πριν τελειώσει το χειροκρότημα η αυλαία θα χει πέσει! Αντίο λοιπόν κι από εμένα, αν και δεν πιστεύω πως επειδή τελείωσε το γυμνάσιο θα τελειώσει κι η φιλία μου με κανέναν, απλά για τα τυπικά θα πω ένα μεγάλο ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ και θα αποχωρήσω από την σκηνή με το χαμόγελο της ψεύτικης χαράς! 

Αφροδίτη Χρονοπούλου

Πόσο ισχύει αυτή την στιγμή το “οι μεγαλύτερες αλήθειες γράφτηκαν πριν το backspace”. Θα προσπαθήσω να μην πατήσω backspace λοιπόν... Ό,τι κι αν γραφτεί παρακάτω παρακαλώ να δικαιολογηθεί γιατί το έγραψα ακούγοντας "Το μέτρημα" από το Νατασακι.

Μέσα μου υπάρχουν δυο όψεις του πράγματος, μία που στενοχωριέται που τελειώνει όλο αυτό και θέλει λίγο να απομονωθεί από όλα και να κλαφτεί, κι από την άλλη σαν κάτι να μου λέει ότι δεν θα χωριστούμε, (αυτό είναι σίγουρο γιατί ότι κι αν γίνει έχω τα τηλέφωνα της Σαμ και της Παπ οπότε μπορώ ανα πάσα στιγμή να τους απειλώ με φάρσες) αχαχχαχαχ! (σατανικό γέλιο). Και μετά έρχονται οι σκέψεις. Σκέψεις που με την βοήθεια της Λάνας και της Μποφίλιου γίνονται κλάματα (όχι εντάξει δεν θα γίνω πιο μελό- φτάνει).

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ειπώθηκε η λέξη "συντακτική ομάδα" μέσα στην τάξη μου, και η Σαμ δειλά -δειλά είχε φτιάξει στο μυαλό της μαζί με την συνέταιρο Παπ, ούτε κι εγώ ξέρω τι. Και ήθελα πολύ να συμμετέχω, από τους πρώτους ήμουν νομίζω, αν και δεν έχει σημασία όλοι το ίδιο το θέλαμε. Α! Και τώρα που το θυμήθηκα, Φίλιππε, ευτυχώς που σε πίεσα να μπεις και να μη μείνεις γκαρσόνα που ήθελες!ΧΑ! Και συνεχίζω, και θυμάμαι διάφορα, πάρα πολλά... θα ξεφύγω λίγο από τις πλάκες. Βασικά ανοίχτηκα σε πολλούς ανθρώπους έδωσα πολλά και ήταν από τις λίγες φορές που πήρα πίσω την ίδια υποστήριξη.

Δεν ξέρω γιατί θα με θυμάστε, για τα κουλά μου, για τα μπαρμπαδελάκια μου ή για την τρέλα μου για άκυρα πράγματα, εγώ εκτός απ’το ότι έχω κρατήσει κάτι διαφορετικό από τον καθένα, θα θυμάμαι σίγουρα πως σε κάθε ανάρτηση στην συντακτική στο fb φτάναμε 346 comments!

Thanks για τις εμπειρίες και για όλα ΟΛΑ ΟΛΑ που μου δώσατε! Σας αγαπώ!  Κι επειδή η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, εγώ τους ανθρώπους τους μέτρησα και φέτος, οπότε δεν θα ζω εν λευκώ. Και να θυμάστε, για κάθε πόρτα που κλείνει ανοίγει πάντα μία καινούργια ! Φιλάκια πολλά και παντού!

Γιώργος Παπαδόπουλος (:

 

Άλλη μια υπέροχη σχολική χρονιά τελείωσε...Εμείς,τα παιδιά, πρέπει να συνεχίσουμε την ζωή μας και να ανοίξουμε τα φτερά μας στο λύκειο. Πιστεύω ότι η συντακτική ομάδα ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες αυτών των τριών χρόνων. Μάθαμε λίγο καλύτερα την δημοσιογραφία,τους συμμαθητές μας και πάνω από όλα είδαμε τις καθηγήτριες μας με άλλο μάτι. Εκτός από ότι μάθαμε γίναμε μια οικογένεια, ήρθαμε πιο κοντά και καταλάβαμε ο ένας τον άλλον. Οι δραστηριότητες που θα μείνουν αξέχαστες είναι οι συνεντεύξεις των καθηγητών μας, η συνάντηση στο σπίτι της κυρίας Σαμ και το αποχαιρετιστήριο μπάνιο μας ως συντακτική. Θα θυμάμαι αυτήν την ομάδα με πολλή αγάπη και νοσταλγία. Εύχομαι καλή επιτυχία στους διαδόχους μας και καλό κουράγιο στις καθηγήτριες :P. Επίσης εύχομαι σε όλους ένα υπέροχο γεμάτο ήλιο και ξεκούραση καλοκαίρι :)

Ελένη Σιδέρη 

 

 

Μαζί με τη σχολική χρονιά, τελείωσε και το ταξίδι μας και ως μαθητές αλλά και ως μέλη της συντακτικής ομάδας. Αυτή η ομάδα ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη αυτά τα τρία χρόνια. Γνωρίσαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον, γίναμε μικροί δημοσιογράφοι, αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί, ενωμένοι, τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, μα πάνω απ’ όλα μάθαμε να είμαστε ομάδα και να ζούμε στο εμείς. Πλέον είμαστε μία οικογένεια !!! Γελάσαμε, κλάψαμε, βαρεθήκαμε, ενθουσιαστήκαμε...όμως όλα τελείωσαν τόσο ξαφνικά όσο άρχισαν. Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα. παρ’ όλα αυτά το μπλόγκ πρέπει να μείνει ζωντανό, οπότε καλή αρχή στους επόμενους και καλή συνέχεια στις αγαπημένες μας καθηγήτριες που μας χάρισαν αυτές τις υπέροχες στιγμές !!! Κα Σαμιώτη και κ.α Παπανδρέου, ευχαριστούμε για όλα !!! <3

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!! <3
 

Ιωάννα Πλατή

Διάβασα όσα γράψατε, παιδιά … θέλει χρόνο για να επεξεργαστεί η καρδιά μου όσα διάβασα… Τρυφερότητα, ικανοποίηση, περηφάνια, αγάπη… και πάλι δεν τα λέω όλα.

Όσα πήραμε και δώσαμε όλοι, ξεπερνούν τις αρχικές προσδοκίες μας με αποκορύφωμα το γεγονός ότι το μπλογκ μας κάρπισε γεννώντας δύο νέα, ατομικά ιστολόγια, δημιουργήματα των παιδιών μας. Αυτό και μόνο λέει πολλά για το τι σημαίνει καρπός, συνέχεια, το μυστικό της αθανασίας. Σας φαίνεται υπερβολική αυτή η λέξη;  Γιατί όμως; Κάθε εμπειρία που αφήνει μέσα μας τα ανεξίτηλα χρώματα από μία συνάντηση προσώπων, είναι και ένα ψιχουλάκι αιωνιότητας. Από αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή μας, την πλουτίζουν και τη δικαιώνουν.

Λίτσα, έμαθα πολλά φέτος, για το blogging, για τη συνεργασία και τη συνύπαρξη, για τη συντροφικότητα και ό,τι αυτό συνεπάγεται! Καλή συνέχεια στην πορεία μας…

Συντακτόπουλά μου, ευχαριστώ για την πλούσια χρονιά! Αυτά που ζήσαμε είναι από αυτά που ένας δάσκαλος θησαυρίζει μέσα του γιατί είναι η μόνη αμοιβή του μέσα από το οδυνηρά όμορφο δασκαλίκι. Καλό ταξίδι στο Λύκειο, είμαι σίγουρη ότι θα είναι εξίσου συναρπαστικό όπως κάθε καινούρια εμπειρία. Ανοίξτε πανιά, βίρα τις άγκυρες!!!

 Γιάννα Παπανδρέου

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.
Γ. Ρίτσος

Σας ευχαριστώ πολύ για τις λέξεις που μοιραστήκατε σε αυτό το ιστολόγιο, για τις λέξεις που μας έφεραν κοντά και δημιούργησαν αληθινά ανθρώπινες συναντήσεις, εντός και εκτός του διαδικτυακού κόσμου.

Για την αντιγραφή

Λίτσα Σαμιώτη