Greeklish: Πράξεις και συνέπειες

 


   Τα greeklish αποτελούν θέμα διαφωνίας μεταξύ των Ελλήνων εδώ και χρόνια για το αν φθείρουν την γλώσσα μας ή αν όχι. Κάποιοι υποστηρίζουν το πρώτο ενώ κάποιοι άλλοι το δεύτερο.

     Αυτοί που υποστηρίζουν ότι όντως την φθείρουν  συνήθως δικαιολογούν την απάντηση τους με το να λένε πράγματα όπως ότι κάνει τα νέα παιδιά να ξεχνάνε την γλώσσα τους ή ότι κάνουν κακή χρήση της γλώσσας  αφού τα greeklish δεν είναι καν επίσημη γλώσσα. Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη ότι αυτοί οι άνθρωποι που λένε το παραπάνω είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ότι το διαδίκτυο είναι πάνω κάτω ο σατανάς και ότι καταστρέφει και εθίζει τα παιδιά. Το θέμα είναι, η γλώσσα- τόσο όσο και το διαδίκτυο- έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο αρά πως μπορεί κάποιος να λέει ότι μια γλώσσα είναι πιο δυνατή από εκείνον; Μια καλή παρομοίωση είναι το διαδίκτυο. Πολλοί άνθρωποι κατηγορούν το διαδίκτυο ότι μας έχει αποξενώσει μα το διαδίκτυο δεν έχει καν δική του ζωή. Το έχει φτιάξει ο άνθρωπος και επομένως δεν γίνεται ένα άψυχο πράγμα να έχει πιο πολλή δύναμη από τον δημιουργό του.  Τα greeklish τα φτιάξαμε εμείς οι άνθρωποι και όμως παραπονιόμαστε όταν βλέπουμε τις συνέπειες αλλά και πάλι δεν κάνουμε τίποτα. Αν πραγματικά νοιάζεσαι για την γλώσσα μας, γιατί δεν σε βλέπω να κάνεις τίποτα για αυτό;  Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, τα πιο μισητά πράγματα σε αυτόν τον πλανήτη είναι δημιουργημένα από τον άνθρωπο. Δημιουργούμε και μετά παραπονιόμαστε. Μήπως το πρόβλημα δεν είναι  τα greeklish αλλά οι άνθρωποι; Πρέπει να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας πριν κάνουμε κάτι.

    Από την άλλη πλευρά, τα greeklish είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να επικοινωνούμε με τουρίστες καθώς ξέρουν ήδη το αγγλικό αλφάβητο και τους είναι πιο εύκολο. Ο τουρισμός είναι ένας σημαντικός παράγοντας που κρατάει την Ελλάδα ζωντανή σε περιόδους κρίσης. Είμαι σίγουρη πως κανένας δεν θα ήθελε να χαθεί αυτό.

   Κατά την γνώμη μου, τα greeklish δεν φθείρουν την γλώσσα μας, ίσα ίσα, τα greeklish έχουν πλάκα και μπορούν να φανούν χρήσιμα. Επίσης, είναι ένας τρόπος με τον οποίο εμείς οι έφηβοι νιώθουμε μέρος μιας ομάδας.

                                                                
                                                                                                                            Έλενα Μαμουζέλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων