Άντον Τσέχωφ δια χειρός Γ1

Άντον Τσέχωφ
1860- 1904

Η γνώση δεν έχει καμιά αξία, εκτός αν την εφαρμόσεις κάπου.

 Η τέχνη να γράφεις είναι η τέχνη να συντομεύεις.

 Πρέπει να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις τους ανθρώπους, αλλιώς η ζωή γίνεται ανυπόφορη.

 

 

Το να συμβουλεύεις σημαίνει να μην εξαναγκάζεις.

Ο έξυπνος θέλει να μαθαίνει, αλλά ο ανόητος θέλει να μαθαίνει τους άλλους.

Η αγάπη, η φιλία και ο θαυμασμός δεν ενώνουν τους ανθρώπους τόσο, όσο το κοινό μίσος για κάτι.

 Τι υπέροχος καιρός σήμερα! Δεν μπορώ να αποφασίσω: να φτιάξω τσάι ή να κρεμαστώ;

Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία: και το πρόσωπο, και το ντύσιμο, και η ψυχή, και οι σκέψεις.

Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά.

  Γνωστά αποφθεύγματα του Τσέχωφ μπορείτε να βρείτε στη σελίδα:

http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=218

                                                                                Μπάμπης Βασιλείου
                                                              φωτογραφίες: Ηλίας Αγγελόπουλος

 Η ζωή του

Ο Άντον Τσέχωφ γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην φτωχή πόλη Ταγκανρόγκ, ένα λιμάνι στη νότια Ρωσία. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός, ωστόσο ήταν πολύ αυστηρός με την εκπαίδευση των παιδιών του. Το 1967 φοίτησε με τον αδερφό του στο ελληνικό δημοτικό σχολείο του Νικολάου Βουτσινά, ενώ από το 1968 στο ρώσικο σχολείο της περιοχής του.
Καλός μαθητής δεν υπήρξε ποτέ, αλλά ήδη από τα χρόνια αυτά απέκτησε τη φήμη του παραμυθά και του ευφυολόγου. Όταν το 1875 η οικογένειά του πτωχεύει και φεύγει στη Μόσχα, ο Τσέχωφ μένει πίσω για να ολοκληρώσει τις σπουδές του, ενώ παράλληλα εργάζεται για να μπορέσει να ζήσει. Έχει ήδη αρχίσει να γράφει διηγήματα. Το 1879 πηγαίνει και αυτός στη Μόσχα, όπου γράφεται στην ιατρική σχολή. Όντας φοιτητής, δημοσιεύει περίπου 300 κείμενα, ενώ συνεργάζεται με χιουμοριστικά περιοδικά της Μόσχας και της Πετρούπολης ως σατιρίζοντας την καθημερινή ζωή στους δρόμους. 
Το 1882 γράφει ένα τετράπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο όμως απορρίπτεται από το θέατρο Μάλι και ο Τσέχωφ το καταστρέφει. Πιθανότατα το έργο αυτό να ήταν ο Πλατόνωφ, που ανακαλύφθηκε σε μια πρώτη γραφή το1920. Το 1884 αποκτά το πτυχίο του και αρχίζει να εργάζεται ως γιατρός. Παράλληλα εκδίδει την πρώτη συλλογή διηγημάτων του «Παραμύθια της Μελπομένης». Καθώς συνεχίζει να κυκλοφορεί συλλογές, χαρακτηρίζεται ως πρωτοπόρος καλλιτέχνης της νέας γενιάς. Το 1886 κι ενώ γράφει την πρώτη μορφή του «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού», μαθαίνει ότι πάσχει από φυματίωση. Την επόμενη χρονιά, η παράσταση του έργου του «Ιβάνωφ» σημειώνει αποτυχία, ωστόσο συνεχίζει την παραγωγή του και την επόμενη χρονιά παρουσιάζει τα «Κύκνειο Άσμα», «Στέππα» και «Αρκούδα». Μεγάλη επιτυχία σημειώνει η παράσταση του «Ιβάνωφ», από το θέατρο Μαριίνσκι αυτή τη φορά, στη Μόσχα. Γνωρίζεται με τον Στανισλάβσκι.

Αντον Τσέχωφ, από τη Μ. Βασιλείου

Ενώ συνεχίζει την πλούσια θεατρική παραγωγή του, εγκαθίσταται το 1892 στο Μελίχοβο της Ουκρανίας, όπου ως γιατρός εξυπηρετεί 26 χωριά και 7 εργοστάσια. Προηγουμένως, έχει επισκεφτεί τη νήσο Σαχαλίνη, μελετώντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των καταδίκων. Η κοινωνική του συνείδηση φαίνεται και όταν γράφει το 1889 το «Στοιχειό του δάσους» το 1889, που απορρίπτεται από τη λογοκρισία. Επίσης, το 1896, με χρήματα που συγκεντρώνει από εράνους, φιλανθρωπίες και παραστάσεις, χτίζει το σχολείο στο Ταλέζ, αργότερα και στη Γιάλτα.
Το 1895 γράφει τον «Γλάρο», που κάνει την εντελώς αποτυχημένη πρεμιέρα του το 1896, ωστόσο είχε πιο επιτυχημένη πορεία στη συνέχεια. Το 1898 ο «Γλάρος» παίζεται στο Θέατρο Τέχνης στη Μόσχα, σε μια παράσταση που καταξιώνει το έργο και τον συγγραφέα τον ίδιο στη συνείδηση της κριτικής και του κοινού. Ήδη σε αυτήν την παράσταση έχει γοητευτεί από την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ, που κρατούσε τον ρόλο της Αρκάντινα. Ακολουθούν οι τεράστιες επιτυχίες του «Θείου Βάνια» το 1899, των «Τριών Αδερφών» το 1901, του «Βυσσινόκηπου» το 1904. Το 1899 εκλέγεται μέλος της Ρωσσικής Ακαδημίας. Το 1904 πεθαίνει στην πόλη Μπαντερβάιλερ στη Γερμανία, όπου έχει πάει για ανάπαυση, λόγω της επιδείνωσης της υγείας του. Το κωμικό, όμως, δεν τελειώνει με τον θάνατό του. Η σορός του μεταφέρεται στη Ρωσία σ' ένα βαγόνι με στρείδια κι από λάθος οι παριστάμενοι ακολουθούν έναν άλλο νεκρό στρατιωτικό με τη συνοδεία μπάντας. Πάνω από τον τάφο του, στο κοιμητήρι Νοβοντέβιτσι υπάρχει μια κερασιά.

Άντον Τσέχωφ, φωτογραφία από την Μαρία Βασιλείου

Οι ήρωες του Τσέχωφ είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που χάνονται μέσα στην πνιγερή ατμόσφαιρα της ρώσικης επαρχίας, που ο ίδιος τόσο καλά γνώρισε όντας γιατρός. Έχει ειπωθεί για τον Τσέχωφ, ότι ουσιαστικά τίποτα δε συμβαίνει στα έργα του. Η αδράνεια είναι εξαπλωμένη παντού. Συνήθως βλέπουμε την ιστορία της αναστάτωσης κάποιων ηρώων, από την «εισβολή» στη ζωή τους κάποιων άλλων, πιο κοσμικών, πιο «σημαντικών» ηρώων. Ο θείος Βάνιας, ο Κόστια, η Νίνα, είναι οι ήρωες που μένουν πίσω και βλέπουν ότι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους σ’ έναν σκοπό, που αρνείται να δικαιώσει την ύπαρξή τους. Και όλα αυτά, ενώ ο χρόνος περνάει ανελέητα! Οι εισβολείς είναι η Αρκάντινα, ο Ντορν, η Έλενα και άλλοι, που όταν επιστρέφουν στην κανονική τους ζωή, επιτείνουν την αίσθηση ματαιότητας στις ζωές αυτών που μένουν πίσω.Το ανανταπόδοτο στον έρωτα, τα ερωτικά τρίγωνα και οι συγκρούσεις είναι μοτίβα πάντα παρόντα στα έργα του, καθώς και ο ρόλος της φύσης, που αντανακλά το έντονο ενδιαφέρον του Τσέχωφ για την οικολογία και την αγάπη του για τη φυσικό περιβάλλον. Αλλά και οι θυελλώδης έρωτές του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και καυστικών σχολίων, διαμέσου των ηρώων του. Η ειρωνική αποδοχή της ζωής και το στοιχείο του αυτοσαρκασμού είναι παράγοντες του κωμικού και ταυτόχρονα του πικρού στοιχείου που διαπνέει τα έργα του. Ο Τσέχωφ, έχει να επιδείξει και πολύ μεγάλη λογοτεχνική δραστηριότητα, εκτός από τη δραματουργική. Στην πατρίδα του θεωρείται ότι ανήκει στους σπουδαιότερους συγγραφείς της Ρωσίας. Και στο θέατρο, θεωρείται από τους σημαντικότερους δραματουργούς, που πρόσφερε αξεπέραστα διαμάντια στην παγκόσμια δραματουργία.

Πηγή: theaterinfo.gr

Κωνσταντίνα Βοινίδη, Μπάμπης Βασιλείου, Δήμητρα Κακολύρη, Άγγελος Γιαννακάκης, Κων/νος Ασλάνης, Μάριος Αλιφεράκης, Αλέξανδρος Καλατζής, Αλέξης Ζαμανίδης, Γιώργος Ιωαννίδης.

Για τη ζωή και το έργο του

Σπουδαίος ρώσος συγγραφέας από τους κορυφαίους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1860 στο Ταγκανρόκ της Αζοφικής. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ήταν αναγκασμένος να δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του, παράλληλα με το σχολείο. Παρόλα τα οικονομικά προβλήματα κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική στη Μόσχα. Ένα χρόνο πριν πάρει το πτυχίο του εκδίδει και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Παραμύθια της Μελπομένης.

 

Έως τότε, δημοσίευε κείμενα του σε περιοδικά και εφημερίδες της Μόσχας και της Πετρούπολης. Βέβαια, κατά την διάρκεια της συγγραφικής του καριέρας συνεργαζόταν αρκετά συχνά με λογοτεχνικά περιοδικά. Ο Τσέχωφ στη ζωή του είχε δύο αγάπες. Όπως έλεγε κι ο ίδιος, την «ερωμένη» του (λογοτεχνία) και τη «νόμιμη γυναίκα» του (Ιατρική).

Ασχολήθηκε και με τα δύο με εξαιρετική επιτυχία, με αληθινή αγάπη και υπευθυνότητα. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους, νοιαζόταν πραγματικά για  εκείνους που υπέφεραν και έκανε ότι μπορούσε για να τους γιατρέψει. Βαθιά ανθρωπιστής και παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε (είχε προσβληθεί από φυματίωση), δεν δίστασε να ταξιδέψει έως την Σιβηρία για να παρακολουθήσει τις συνθήκες επιβίωσης των φυλακισμένων στο νησί Σαχαλίνη.

Σταθερός στις αξίες και τα «Πιστεύω» του πολεμούσε κάθε μορφής αδικία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παραίτηση του από μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την ακύρωση της εκλογής του φίλου του Γκόργκι από τον τσάρο Νικόλαο Β ΄. Στη λογοτεχνία, άρχισε να ξεχωρίζει όταν δημοσίευσε σε λογοτεχνικό περιοδικό το έργο του Θάλαμος 6, που συγκλόνισε το αναγνωστικό κοινό. Το 1898 ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το έργο του Ο Γλάρος, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία και προσφέροντας την αναγνώριση στο συγγραφέα.  Το Θέατρο Τέχνης υπήρξε σταθμός στη καριέρα του Τσέχωφ.

  Μετά την παράσταση του Γλάρου ανεβαίνει Ο θείος Βάνιας, ενώ το 1901 παίζονται Οι Τρεις Αδερφές και τρία χρόνια αργότερα Ο Βυσσινόκηπος. Όλα γνωρίζουν τον θρίαμβο. Πέρα, όμως από τα θεατρικά ο Τσέχωφ έγραψε και διηγήματα. Μερικά από τα γνωστά έργα του είναι: Στο σούρουπο (Βραβείο Πούσκιν), Η στέπα, Η κυρία με το σκυλάκι, Στο φαράγγι, Ο επίσκοπος, Η αρραβωνιαστικά, κ.α. Τα έργα του Τσέχωφ έχουν ιδιαίτερα αγαπηθεί και στη χώρα μας. Πολλές φορές έχουν μεταφραστεί και διασκευαστεί γιά την ελληνική σκηνή και μεγάλοι έλληνες ηθοποιοί τα έχουν ερμηνεύσει μοναδικά.
Ο Άντον Τσέχωφ πέθανε το 1953 σε ηλικία μόλις 44 ετών.

Πηγή: http://tsehof.blogspot.gr/

Γιαλαμά Διηάνειρα, Ωραιοζήλη Καλημεράκη, Νίκος Ποντικάκης, Χριστίνα Αναστασάκη



Ο Βάνκας

Ο Βάνκας βρίσκεται σε απόγνωση για τη ζωή του στη Μόσχα και αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στον παππού του, για να του ζητήσει να έρθει να τον πάρει. Ο συγγραφέας επιλέγει την παραμονή των Χριστουγέννων  ως χρονική στιγμή του διηγήματος, γιατί σε μέρες  γιορτινές οι άνθρωποι αισθάνονται πιο έντονα τη μοναξιά και τη δυστυχία τους καθώς και την ανάγκη να βρίσκονται κοντά στους δικούς τους και στη θαλπωρή του δικού τους σπιτιού. Αλλά και η μικρότερη χρονική στιγμή είναι νύχτα, ώρα θρησκευτικής ακολουθίας, ώστε να απουσιάζουν όλοι στην εκκλησία, για να μπορεί να γράψει ο Βάνκας  κρυφά το γράμμα.  Όταν ο Βάνκας αρχίζει να γράφει το γράμμα στον παππού του, συγκινείται (αναστέναξε… έναν κόμπο που τον έπνιγε). Φοβάται μήπως τον αντιληφθεί κανένας, γιατί αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, αφού χρησιμοποιεί κρυφά τα πράγματα του αφεντικού του και στο γράμμα που γράφει όλους θα τους κατηγορήσει. Γι’ αυτό γύρισε  πολλές φορές το κεφαλάκι του κατά την πόρτα και το  παραθύρι, ρίχνοντας κλεφτές, φοβισμένες ματιές. Για να πάρει θάρρος και κουράγιο πολλές φορές λοξοκοίταξε το μαυρισμένο  εικόνισμα που έχει στο  εργαστήριο του το αφεντικό του. Στην ψυχή του μικρού Βάνκα  το συναίσθημα  που κυριαρχεί είναι η απελπισία που φτάνει ως την  απόγνωση, αυτό φαίνεται από τους αναστεναγμούς του, από το κλάμα του και κυρίως στο τελευταίο  τμήμα της επιστολής του.  Στο συναίσθημα της νοσταλγίας για τη ζωή του στο  χωριό, φαίνεται από τις αναμνήσεις του. Ο Βάνκας για τον παππού του νιώθει αγάπη, όπως φαίνεται από τις προσφωνήσεις που γράφει στο γράμμα «Πολυαγαπημένε μου παππού, Αγαπημένε μου παππού». Νιώθει εμπιστοσύνη  σ’ αυτόν έχοντάς τον ως μοναδικό στήριγμα και γιατί είναι ο μόνος που  μπορεί να τον γλιτώσει από την μαρτυρική ζωή του τσαγκαράδικου. Ένα άλλο  συναίσθημα που το νιώθει προκαταβολικά για το μέλλον είναι η  ευγνωμοσύνη, που θα την εκδηλώνει με πράξεις απέναντι στον παππού,  επειδή θα τον πάρει στο χωριό. Στην ψυχή του αναγνώστη δημιουργείται οργή  και αγανάκτηση για τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στο παιδί,   συμπόνια και οίκτος για τον ίδιο τον Βάνκα. Προσωρινή όμως ανακούφιση  και ελπίδα για το μέλλον του. Στο τέλος όμως απογοήτευση και θλίψη για το  μικρό Βάνκα με τη σκέψη ότι το γράμμα δε θα φτασει ποτέ στον προορισμό  του και επομένως το παιδί θα παραμείνει στο φριχτό περιβάλλον του τσαγκαράδικου.

                                                                                                                   Κωνσταντίνος Ασλάνης 

Βίντεο και ηχογραφημένες παραστάσεις από έργα του Τσέχωφ

Η Αρκούδα

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ, ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΖΕΦΥΡΙΟΥ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΣΤΕΛΛΑΣ ΝΙΚΟΛΟΘΑΝΑΣΗ.

Αναστασία Βαρζανίδου

Ο Γλάρος

Ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Άντον Τσέχωφ  «Ο Γλάρος» από το θέατρο της Δευτέρας της ΕΡΤ.

Οι τρεις αδελφές

Άλλο ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Οι τρεις αδελφές», βασισμένη στο θεατρικό έργο του ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ (ANTON CHEKHOV), που ανεβαίνει στο θέατρο «Βεάκη» από το θίασο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ (θεατρική περίοδος 1975-1976).

Χριστίνα Αναστασάκη