Αλυσιδωτοί ρατσισμοί ή μήπως "όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε;"

Με αφορμή ένα περιστατικό στην τάξη, μου ήρθε στο μυαλό η γελοιογραφία που ανεβάζω σήμερα. Συχνά αναρωτιέμαι γιατί βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους και κάνουμε κατηγοριοποιήσεις που συνήθως μειώνουν και προσβάλλουν τον άλλο... Γιατί ενώ και εμείς οι ίδιοι πέφτουμε θύματα τέτοιων διακρίσεων, έπειτα τα αναπαράγουμε με την ίδια σκληρότητα στους άλλους; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι ζούμε σε ένα κόσμο όπου όλοι μας είμαστε διαφορετικοί και αυτή η διαφορετικότητα είναι που κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα;
Κάθε γνώμη δεκτή... με ονοματεπώνυμο πάντα!


Σχόλια

  1. Δημήτρης Φειδάνογλου25 Σεπτεμβρίου 2012 στις 9:23 π.μ.

    Ρατσιστής είσαι όταν δεν αποδέχεσαι το διαφορετικό με τίποτα. Σημαίνει να το "φτύνεις" με τον τρόπο σου. Αυτό είναι αποτέλεσμα του φόβου για τη διαφορετικότητα. Δεν μπορείς να αποδεχτείς το γεγονός πως ο διπλανός σου δεν σου μοιάζει. Και εδώ κολλάει και ο εγωισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2012 στις 8:06 π.μ.

    Ετσί είναι η κοινώνια μας τώρα πια!!!Το μονο που ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον!!Εσύ λες για αυτόν και αυτός για εσένα!!! ΑΝΔΕΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14 Ιανουαρίου 2015 στις 6:33 π.μ.

    ποιο ειναι το νοημα;;;;;;;;

    αννα γεωργιου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Εικόνα
Όταν διαβάσαμε τη Νέα Παιδαγωγική του Ν. Καζαντζάκη στην τάξη του Α3, τα παιδιά εξέφρασαν την απορία για την αυστηρότητα των δασκάλων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Οι δικές τους εμπειρίες από το σχολείο είναι πολύ διαφορετικές. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νευριάζουν καμιά φορά και φωνάζουν, αλλά ποτέ δεν χτυπούν τα παιδιά και οι τιμωρίες είναι σπάνιες. Βέβαια, όπως και τότε έτσι και τώρα συνεχίζει να υπάρχει η εξέταση, τα διαγωνίσματα, οι πλάκες, τα αστεία, οι παραστάσεις, κλπ.  -Αλήθεια, έχετε ποτέ ρωτήσει τους γονείς και τους παππούδες σας για τα μαθητικά τους χρόνια; Η ερώτηση αυτή έδωσε το έναυσμα για μια σειρά συνεντεύξεων και αφηγήσεων που συνέλεξαν τα παιδιά από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς τους μαζί με λιγοστές φωτογραφίες, πολύτιμα ενθύμια αλλά και εύγλωττοι μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Διαβάσαμε, ακούσαμε και συζητήσαμε τα κείμενα και τις συνεντεύξεις μέσα στην τάξη και σας τα παρουσιάζουμε ανά δεκαετία. Μαθητές και μα
Διαβάστε περισσότερα

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

Εικόνα
Όταν διαβάσαμε τη Νέα Παιδαγωγική του Ν. Καζαντζάκη στην τάξη του Α3, τα παιδιά εξέφρασαν την απορία για την αυστηρότητα των δασκάλων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Οι δικές τους εμπειρίες από το σχολείο είναι πολύ διαφορετικές. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νευριάζουν καμιά φορά και φωνάζουν, αλλά ποτέ δεν χτυπούν τα παιδιά και οι τιμωρίες είναι σπάνιες. Βέβαια, όπως και τότε έτσι και τώρα συνεχίζει να υπάρχει η εξέταση, τα διαγωνίσματα, οι πλάκες, τα αστεία, οι παραστάσεις, κλπ.  -Αλήθεια, έχετε ποτέ ρωτήσει τους γονείς και τους παππούδες σας για τα μαθητικά τους χρόνια; Η ερώτηση αυτή έδωσε το έναυσμα για μια σειρά συνεντεύξεων και αφηγήσεων που συνέλεξαν τα παιδιά από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς τους μαζί με λιγοστές φωτογραφίες, πολύτιμα ενθύμια αλλά και εύγλωττοι μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Διαβάσαμε, ακούσαμε και συζητήσαμε τα κείμενα και τις συνεντεύξεις μέσα στην τάξη και σας τα παρουσιάζουμε ανά δεκαετία. Το σχολείο παλ
Διαβάστε περισσότερα

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων

Εικόνα
Αργήσαμε αλλά τα καταφέραμε... Μετά το διήγημα του Α. Τσέχωφ "Ο Παχύς και ο αδύνατος" τα παιδιά του Γ1 και του Γ2 έγραψαν μια φανταστική ιστορία, την υποτιθέμενη συνάντηση, μετά από 30 χρόνια, με έναν παλιό τους συμμαθητή. Πολλά κείμενα ήταν καταπληκτικά και είχαν πολύ γέλιο, αλλά δυστυχώς οι δημιουργοί τους δεν τα δακτυλογράφησαν. Οπότε σας παροουσιάζουμε όσα έχουμε στα χέρια μας... Ύστερα από 30 χρόνια... . Καθώς περπατούσα ήρεμα στον δρόμο, μπας και βρω κανένα φράγκο, συναντάω τον φίλο μου, τον Στέφανο. -Στέφανε, εσύ είσαι, πώς είσαι ρε χαμένη ψυχή, καλά; Η οικογένεια καλά; -Δόξα τον θεό όλα πηγαίνουν ρολόι, εσύ πως είσαι; καλά; Έχεις δουλεία; Εγώ; (όχι που δεν θα ρώταγες). Ναι έχω. Που; Στον ΟΑΕΔ. Α, πολύ ωραία, μα καλά με μέσον μπήκες; Eίναι πολύ δύσκολο. Ε, βεβαία. Ποιος σε έβαλε, ρε φίλε; Ο κύριος οικονομική κρίση, πολύ ωραίος τύπος , είναι γνωστός για την δουλειά του, να φανταστείς άλλοι 10.000 άνθρωποι έχουν μπει στον ΟΑΕ
Διαβάστε περισσότερα