Η Πάρνηθα καίγεται

Ιανουαρίου 31, 2013

Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό μεσημέρι. Ξαφνικά, ο ήχος από τις σειρήνες των πυροσβεστικών γέμισε τα αυτιά μας. «Μα τι στο καλό συμβαίνει;», αναρωτηθήκαμε όλοι. Κάπου θα έπιασε φωτιά. Κάπου, αλλά πού; Πριν καταλάβουμε, ο ουρανός σκοτείνιασε και ο ήλιος χάθηκε! Τώρα ξέραμε. Καίγεται η Πάρνηθα!

Το νέο ακουγόταν από στόμα σε στόμα. Τι θα γίνει τώρα; Ο πνεύμονας της Αθήνας καταστρέφεται. Η ευχή όλων ήταν να σταματήσει ο αέρας να φυσάει. Όλο το απόγευμα βλέπαμε τα πυροσβεστικά αεροπλάνα να διασχίζουν τον καπνό για να φτάσουν στην Πάρνηθα. Το βράδυ, οι στάχτες γέμισαν τον ουρανό και τις βεράντες των σπιτιών. Στις Ειδήσεις έδειχναν εικόνες από την ολοκληρωτική καταστροφή. Πάει, χάθηκε το υπέροχο δάσος με τα γιγάντια έλατα.

Δεν πάνε δυο μήνες που κάναμε την όμορφη πεζοπορία και το πικ-νικ «στο δάσος των γιγάντων». Θυμάμαι πόσο πυκνή ήταν η βλάστηση, που ακόμα και όταν έπιασε ψιλόβροχο εμείς που καθόμασταν κάτω από τα έλατα δεν βραχήκαμε καθόλου! Ο πατέρας μου έφτιαξε μια αυτοσχέδια κούνια και μείναμε εκεί ώρες. Είχαμε περάσει υπέροχα. Στο μονοπάτι που περπατήσαμε παρατηρούσαμε τις πατημασιές από τα ελάφια που ζούσανε εκεί. Τα μικρά πολύχρωμα αγριολούλουδα, τα κυκλάμινα και ο κρόκος δεξιά και αριστερά από το μονοπάτι, πού και πού κάποιο εντυπωσιακό μανιτάρι, αγριοτριανταφυλλιές, κουμαριές, η φύση σε όλο της το μεγαλείο! Η διαδρομή που περπατήσαμε κατέληγε στην Πηγή της Κυράς. Εκεί, ξεδιψάνε οι πεζοπόροι και τα ζώα του δάσους. Η ελπίδα όλων μας ήταν να συναντήσουμε κάποιο ελάφι.

Πήγα ξανά εκδρομή μετά την πυρκαγιά. Το τμήμα του δάσους που κάηκε είχε τραγική εικόνα. Έμειναν οι καμένοι κορμοί που δεν θύμιζαν τίποτα από την προηγούμενη εικόνα του δάσους. Οι ξυλοκόποι τους έκοψαν και τους τοποθέτησαν οριζόντια, για να συγκρατούν το χώμα τώρα που δεν υπάρχουν οι ρίζες της βλάστησης για να το συγκρατήσουν. Με την πρώτη βροχή, το νερό θα παρέσερνε το χώμα μέχρι κάτω.

Το νεκρό τοπίο ήταν θλιβερό. Καθώς προχωρούσαμε σκεφτικοί και λυπημένοι, συζητώντας τις συνέπειες της καταστροφής του πνεύμονα της Αθήνας, ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά μας πανέμορφο και αγέρωχο, ένα μικρό ελαφάκι. Μείναμε όλοι ακίνητοι μην πιστεύοντας αυτό που βλέπαμε μπροστά μας.

Έτσι, σκεφτήκαμε με αισιοδοξία ότι υπάρχει ελπίδα για ζωή!