Ημερολόγιο...

Της Έλενας Χρηστίδη

Ημερολόγιο… Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο μου, κείμενο που γράφτηκε μία συναισθηματικά απαίσια μέρα, χωρίς λόγο και αιτία. Την περίοδο αυτήν είχα διάφορες ανησυχίες και μία από αυτές αφορούσε το ημερολόγιο μου. Προβληματιζόμουν γιατί έγραφα πολύ σπανιότερα από ότι παλιότερα και έτσι αυτό είναι και το θέμα που σχολιάζεται παρακάτω… 

Γράφω όλο και σπανιότερα πια, μία φορά τον μήνα και αν. Γιατί; Δεν ξέρω. Είναι ότι το ξεχνάω, δεν έχω χρόνο δεν θέλω; Δεν έχω ιδέα. Ίσως να μην το κάνω για να μην σκέφτομαι όλα αυτά που με στεναχωρούν. Όμως έτσι τι νόημα έχει να γράφεις ημερολόγιο; Είναι ανάγκη, μια συνήθεια κάποιας ενέργειας που ξεκίνησα από μικρή; Δεν είναι έτσι. Είναι ένας τρόπος να ηρεμώ και να εκφράζομαι μόνη μου, ήσυχη, χωρίς να ανησυχώ για το πού εκθέτω τις ιδέες μου και τις σκέψεις μου. Μου αρέσει να το κάνω, μου δημιουργεί συναισθήματα έντονα, με κάνει να σκέφτομαι ότι έκανα μέσα στην μέρα και να ανακαλύπτω τα λάθη μου. Να διορθώνω τον εαυτό μου. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλω γιατί αισθάνομαι πως παραπλανεί τον τρόπο που αισθάνομαι και δρω. Πως συναισθήματα που θέλω να αντιμετωπίσω, θυμό ας πούμε, τα κάνει πιο έντονα ή το αντίθετο. Με κάνει καμιά φορά να θυμάμαι πράγματα που με τρόμαξαν και με φόβισαν, πράγματα που ήθελα να αδιαφορήσω και να ξεχάσω. Τόσα καλά και κακά μαζί. Με αγχώνει όλο αυτό μια και, όντας μέλος της συντακτικής ομάδας πια, ίσως να με βοηθάει, να αποτελεί μια μορφή εξάσκησης. Γιατί γράφω όμως; Σήμερα η μέρα μου ήταν χάλια, οπότε τράβηξα το τετράδιο από το ράφι και ξεκίνησα να γράφω. Το είχα ανάγκη και το έκανα. Και σιγά-σιγά, γράμμα με γράμμα αισθάνομαι καλύτερα, φεύγει όλη η χωρίς λόγο σύγχυση και νεύρα της μέρας. Γιατί; Μάλλον γιατί το χω ανάγκη τελικά. Σίγουρα έτσι είναι . Τώρα αν γράφω λιγότερο συχνά από όσο παλιότερα δεν θα έπρεπε να με αγχώνει. Τώρα πια το ημερολόγιο για μένα δεν αποτελεί μια απλή διήγηση της μέρας μου (αν ήταν διήγηση ) αλλά μια γραπτή «αναφορά» συναισθημάτων , αναμνήσεων, ιδεών. Παλιότερα απλώς εξιστορούσα την μέρα μου. Παιδικές «φούσκες» από σαπούνι, μια απλή, αρχική με ή χωρίς νόημα ιδέα για το τι είναι ημερολόγιο. Και ύστερα μια συνήθεια που γίνεται ανάγκη ,ακόμα και αν είναι για μια φορά το μήνα , τώρα κάτι πιο σταθερό ,πιο σίγουρο πιο, πως το έλεγε η Νιώρα στα κείμενα πέρυσι …στοχαστικό . Ίσως να έχω πιο σπάνια την ιδέα να γράψω επειδή δεν είμαι σε άσχημη, περίεργη φάση ας πούμε συνέχεια αλλά μόνο μία μικρή περίοδο του μήνα. Να είναι δηλαδή ένας κύκλος. Τελικά γιατί και πότε γράφω; Γράφω γιατί θέλω να ξεθυμάνω και να αισθανθώ πως ας πούμε τώρα που θυμώνω , τώρα που γελάω, τώρα που κλαίω, τώρα που φοβάμαι, που αισθάνομαι ευτυχία υπάρχει κάτι ,κάποιος που θα μπορώ να τα πω ήρεμα, να απευθυνθώ χωρίς σχόλια, που δεν θα με νευριάσει περισσότερο με την απάντηση που θα μου έδινε αλλά στο τέλος καταλήγει να με βοηθάει. Το ΠΟΤΕ δεν θα έπρεπε να με αγχώνει αφού τελικά, ανεξάρτητα από τον χρόνο, καταλήγει να λειτουργεί , όπως και αν ξεκίνησε. Και ας είναι αυτό μόνο για μια φορά τον χρόνο. Μπορεί τώρα πια να μην περιγράφω το καλοκαίρι και κάποια μέρα να το ξεχάσω, μπορεί να μην περιγράφω έναν τσακωμό με μια φίλη και μια μέρα να τον επαναλάβω, όμως περιγράφω πράγματα που νιώθω πως δεν πρέπει να ξεχάσω. Σήμερα η μέρα μου ήταν χάλια οπότε τράβηξα το τετράδιο από το ράφι και άρχισα να γράφω. Σήμερα η μέρα μου ήταν χάλια, φασαρία μέσα μου, κλάματα, νεύρα, ανορεξία οπότε άρχισα να γράφω. Αύριο θα’μαι τέλεια και μπορεί να μην το χρειαστώ ή το αντίθετο. Αλλά σήμερα ήταν εσωτερική ανάγκη. Χωρίς λόγο. Και μπορεί μετά από έναν μήνα και το κείμενο αυτό να μου φαίνεται ότι γράφτηκε χωρίς λόγο, να μου φανεί ανούσιο αλλά όπως και να έχει τώρα με έκανε να αισθανθώ όμορφα. Γιατί τώρα με έκανε να νιώσω κάποιο είδος εκτόνωσης. 
ΤΕΛΙΚΑ ΓΡΑΦΩ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΓΡΑΨΩ!