Στο δωμάτιο μιας περίπου έφηβης...

Η Ελένη είναι φιλόλογος και διατηρεί ένα μπλογκ αφιερωμένο στα λογοτεχνικά της διαβάσματα, με τίτλο Περί λογοτεχνίας και άλλων δαιμονίων.  (http://odaimontislogotexnias.blogspot.gr)
Δεν θα σας πω τίποτα άλλο για εκείνη, αλλά θα δανειστώ τη φωνή της, καθώς συστήνεται στους αναγνώστες του δικού της blog:

Είμαι η Ελένη Πούλου. Πρώην βιβλιοπώλης, νυν εκπαιδευτικός. Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας και δε γράφω κριτικές. Είμαι αναγνώστης και  γράφω εδωνά σχόλια  για τα βιβλία που διαβάζω ή που έχω διαβάσει. Πιο πολύ από φόβο γιατί πολλά πράγματα έχω αρχίσει να τα ξεχνάω. Μου αρέσει πολύ ο σινεμάς, το διάβασμα, τα ταξίδια, η κοπτική, η ραπτική, το πλέξιμο και έχω μια μανία με την αντιγραφή και την αρχειοθέτηση εγγράφων.




Της Ελένης Πούλου

Ήταν μεγάλο δέλεαρ να γράψω κατιτίς γι’ αυτό το φοβερό μπλογκ, πόσο μάλλον τώρα που ξεκίνησε το αφιέρωμά του στη φιλαναγνωσία, βιβλιοφιλία, βιβλιομανία και όλα τα σχετικά. Εξάλλου, μου αρέσει πολύ να προτείνω βιβλία και ακόμη περισσότερο να τα ομαδοποιώ σε τοπ τεν· «Τα δέκα καλύτερα βιβλία της χρονιάς», «τα δέκα καλύτερα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας», «τα δέκα καλύτερα βιβλία για εφήβους» και τέτοια.
Οι φιλόλογοι, βέβαια, κάνουν συχνά την εξυπνάδα να προτείνουν στους μαθητές τους βιβλία που αρέσουν σ’ εκείνους και όχι βιβλία που θα άρεσαν στα παιδιά. Για να αποφύγω το γνωστό λάθος, τρύπωσα στο εφηβικό μου δωμάτιο και ξε-τρύπωσα δέκα βιβλία που είχα διαβάσει όταν πήγαινα στο γυμνάσιο και θυμάμαι ότι μου είχαν αφήσει μια εντονότερη εντύπωση. Τώρα που τα θυμάμαι, τα περισσότερα νομίζω πως διαβάστηκαν στην πρώτη γυμνασίου. Και ιδού τα αποτελέσματα: 

  1. Ανρί Τρουαγιά, Αύριο Πάλι


Καλοκαίρι, διακοπές με τους γονείς σε κάμπινγκ κάπου στην Πελοπόννησο. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω, αρχίζω να βαριέμαι.  Το βιβλίο αυτό με έσωσε από την πλήξη. Ο Τρουαγιά γράφει με τρυφερότητα ένα εφηβικό μυθιστόρημα για τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο νέους και τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα. 






  1. Άλκη Ζέη, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου



Ο Πέτρος ζει με την οικογένειά του στην Αθήνα της δεκαετίας του ’40. Η Άλκη Ζέη παρουσιάζει τον πόλεμο, τη διάψευση, τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, τη πείνα με το βλέμμα ενός παιδιού. 





 

     3.   Ζωρζ Σαρή, Τα στενά παπούτσια



Η φιλία ανάμεσα σε δυο δωδεκάχρονα παιδιά, που ζουν σε ένα χωριουδάκι της Αίγινας στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Καλοκαιρινά όνειρα, η Ελλάδα μιας άλλης εποχής, η αθωότητα της ηλικίας και ένας γάμος που δεν έγινε ποτέ.








  1. Μέττα Βικτώρια Βίκτωρ, Το ημερολόγιο ενός παλιόπαιδου
 
Ούτε που θυμάμαι πώς έφτασε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Το μόνο που θυμάμαι είναι μια αδυναμία που είχα στα τα ημερολόγια. Η συγγραφέας είναι Αμερικανίδα και το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Νέα Υόρκη. Για τα δεδομένα της εποχής θεωρήθηκε πολύ επαναστατικό. Πρωταγωνιστής είναι ένας αναρχικός έφηβος που σιχαίνεται των κόσμο των «μεγάλων», την υποκρισία του, τον καθωσπρεπισμό τους, την ψευτιά. Ατίθασος, σκανταλιάρης, υπερκινητικός έχει βάλει στόχο να πολεμήσει τη σοβαροφάνεια και επιστρατεύει κάθε δυνατό μέσο. Το μαύρο χιούμορ, που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει τους αμερικανούς συγγραφείς, εδώ σπάει κόκκαλα. 







  1. Σου Τάουσεντ, Το ημερολόγιο του Άντριαν Μολ, 13 χρονών και ¾

Άλλο ένα ημερολόγιο, αυτή τη φορά Αγγλίδας. Τα ημερολόγια του Άντριαν Μολ κυκλοφορούν σε τρεις τόμους, αλλά νομίζω ότι ο πρώτος ήταν ο καλύτερος. Ο Άντριαν είναι παιδί Άγγλων εργατικών και ζει σε μια φτωχογειτονιά της Αγγλίας. Δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση, έχει ακμή, είναι ερωτευμένος με την Πανδώρα, φροντίζει ένα γέρο για να βγάλει λεφτά και φυσικά γράφει ημερολόγιο. Ξεκαρδιστικό βιβλίο. Ό,τι πρέπει για να γνωρίσει κανείς την Αγγλία απ΄την καλή κι απ’ την ανάποδη. Εύκολο και στο πρωτότυπο, για όσους αγαπούν τα αγγλικά. 



 

  1. Μαρία Ιορδανίδου, Η αυλή μας


Ευκολοδιάβαστο μικροσκοπικό βιβλιαράκι τσέπης (για όσους μετράτε σελίδες). Δεν είναι κανένα αριστούργημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας και σε καμία περίπτωση δε φτάνει τη Λωξάντρα (πρώτο βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου). Διαβάζεται όμως ευχάριστα και αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία στο τέλος. Η Ιορδανίδου μακριά από την Πόλη, τον Κάυκασο, τα παιδικά χρόνια, τη νιότη, γράφει για το πώς, σε μεγάλη πια ηλικία, στριμώχνεται με την κόρη της σε ένα διαμέρισμα της απρόσωπης ήδη Αθήνας.






  1. Μενέλαος Λουντέμης, Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα
 
Κλασικό βιβλίο. Από αυτά που σου παίρνει δώρο ο παππούς. Πράγματι, εμένα μου το χάρισε ο παππούς από τη δική του βιβλιοθήκη. Η έκδοση ήταν πολύ παλιά, τα φύλλα κιτρινισμένα, η μυρωδιά του παράξενη. Η υπόθεση του βιβλίου είναι απλή και συνηθισμένη· ένα παιδί θέλει να μάθει γράμματα και να παλέψει ενάντια στην αδικία. Κι όμως, αυτό το τόσο απλό βιβλιαράκι σημάδεψε πολλούς αναγνώστες και καθόρισε αυτό που έγιναν μεγαλώνοντας.



  1. Όσκαρ Ουάλιντ, Εννέα μαγικά παραμύθια
 
Τα παραμύθια του Ουάιλντ μόνο για παιδιά δεν είναι. Αλληγορικά στην πλειονότητά τους μπορούν - για να μην πω πρέπει - να διαβαστούν άνετα και από μεγάλα παιδιά ή μεγάλους που νιώθουν παιδιά ή μεγάλους που δε νιώθουν καθόλου παιδιά και καλό θα είναι να αρχίσουν να διαβάζουν παραμύθια. Το πιο γνωστό είναι ο «Εγωιστής γίγαντας» που έχει ανέβει αρκετές φορές και στο θέατρο. Κάποιες απ’ αυτές μάλιστα ήταν και πολύ πετυχημένες.





  1. Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, Εγώ ελπίζω να τη βολέψω
 

Εκπληκτικό βιβλιαράκι! Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, ούτε καν λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά μια συλλογή από εκθέσεις νεαρών μαθητών. Ένας Ιταλός δάσκαλος μάζεψε τις πιο ξεκαρδιστικές εκθέσεις των μαθητών του και τις συγκέντρωσε σε τρεις συλλογές. Το «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» είναι η πρώτη και ακολουθούν τα «ο Θεός μάς έπλασε τζάμπα» και «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αρραβωνιαστήκανε από κάτω». 



  1. Μ. Καραγάτσης, Νεανικά Διηγήματα και Γκυ ντε Μωπασάν, Διηγήματα
 
Για το τέλος άφησα δυο βιβλία – αποκάλυψη. Σε μια ανοιξιάτικη βόλτα στην Έκθεση βιβλίου, που γίνεται εδώ και χρόνια κάθε Μάη στο Πεδίον του Άρεως, μου τα πήρε ο πατέρας μου. Μάλλον για να με μπάσει στη «σοβαρή» λογοτεχνία. Δε θυμάμαι τίποτα από τις ιστορίες αυτές, δε θυμάμαι τι είχα καταλάβει, τι μου είχε αρέσει, τι με είχε συγκινήσει. Θυμάμαι όμως  ότι ένιωθα πως διαβάζω κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, μια λογοτεχνία άλλη, μια γλώσσα αποκαλυπτική. Ήταν οι δυο πρώτες συλλογές διηγημάτων με τις οποίες ήρθα σε επαφή. Ήταν αποκαλυπτικό για μένα το πώς μπορεί να σκηνοθετηθεί μια ιστορία σε τόσο μικρή φόρμα. Το διήγημα παραμένει ένα είδος που αγαπώ.



Σχόλια

  1. Ελένη, σε ευχαριστούμε πολύ για το άρθρο! Μας αρέσει πολύ να συζητάμε και να παίρνουμε ιδέες και απόψεις από ανθρώπους εκτός του "στενού" σχολικού χώρου. Την Πέμπτη θα "ψαχουλέψουμε" το δικό σου ιστολόγιο για να πάρουμε μια ιδέα από ένα διαφορετικό μπλογκ... Όσο για τη λίστα, μου θυμίζει δικά μου αγαπημένα εφηβικά αναγνώσματα, όπως ο Λουντέμης και η Ζωρζ Σαρή. Θα πρόσθετα και το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και τη Διδώ Σωτηρίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βέβαια, έχεις πολύ δίκιο! Η Σωτηρίου να πω την αλήθεια δεν μου πέρασε από το μυαλό, παρόλο που τα "Ματωμένα Χώματα" μου άρεσαν πάρα πολύ. Ίσως επειδή τη διάβασα σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία... Το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" θα έπρεπε να το προσθέσουμε. Θυμάμαι ότι το είχα δει στο θέατρο Κάππα τότε με τους γονείς μου και είχα ερωτευτεί τον Άλκη Κούρκουλο (!). Στην εφηβεία νιώθουμε ακατανόητα πράγματα... Και πάλι ευχαριστώ. Μου αρέσει πολύ το διαδικτυακό σας σπιτάκι, έχω γίνει θαμώνας του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραίες επιλογές Ελένη.Για το βιβλίο Εγώ ελπίζω να τη βολέψω να προσθέσω ότι ανέβηκε σε υπέροχη νεανική και όχι μόνο παράσταση πριν δύο χρόνια στο θέατρο του Νέου Κόσμου.ελένη νιώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάρα πολύ ωραία παρουσίαση !!! και πολύ ωραίες επιλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων