Συνάντηση δύο φίλων μετά από 30 χρόνια: Πάνω από όλα η δουλειά!

Μια συνάντηση δύο φίλων μετά από τριάντα χρόνια... Με αφορμή το διήγημα του Α. Τσέχωφ Ο Παχύς και ο αδύνατος

      Και ναι! Εγώ είμαι! 30 χρόνια μετά και ακόμα δείχνω τόσο όμορφη όσο όταν ήμουν έφηβη. Εννοείται πως κάνω πλάκα! Τα χάλια μου δεν συγκρίνονται με κανέναν άλλον άνθρωπο σε ολόκληρη την υφήλιο! Τώρα πια έχω τρία παιδιά. 44 ετών λοιπόν, διαζευγμένη. Ξέρετε, τα κλασσικά. Αφοσιωμένη στη δουλεία μου, ο σύζυγός μου ή μάλλον πρώην σύζυγος, άνεργος καλλιτέχνης οπότε ισχυρίστηκε στο δικαστήριο πως τον αφήνω όλη την ώρα μόνο του στο σπίτι και πως για το μόνο που νοιάζομαι είναι η δουλειά. Μα πώς ήταν δυνατόν να τα βγάλουμε πέρα; «Μια μέρα θα αναγνωριστεί το ταλέντο μου και τότε θα παρακαλάς να σου δώσω έστω και λίγη σημασία!», έτσι συνήθιζε να μου λέει.
    Α, ναι! Ξέχασα να πω το πιο βασικό για τη ζωή μου. Δεν σας είπα τι δουλειά κάνω! Είμαι αστυνομικός, κοινώς «ΜΠΑΤΣΟΣ» και είμαι περήφανη για το επάγγελμά μου. Να, και αυτή τη στιγμή που σκέφτομαι όλα αυτά, πηγαίνω προς τη Βουλή. Ακόμα και μετά από 30 χρόνια έχουμε πορείες και επεισόδια και βέβαια εμείς καλούμαστε να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Του σκοτωμού γίνεται εδώ πέρα! Μπουνιές, κλωτσιές, μολότοφ, όλη η καλή ζωή εδώ έχει μαζευτεί. Ώρα για δουλειά. Δέκα λεπτά αφού αρχίσαμε να τους πιέζουμε να υποχωρήσουν, εκείνοι ξαφνικά το έβαλαν στα πόδια! Μια ομάδα δέκα ατόμων έμεινε τελευταία και πέταγε μπουκάλια στους υπόλοιπους συναδέλφους ώσπου καταφέραμε να τους διώξουμε. Πιάσαμε έναν! Μου ανέθεσαν να τον μεταφέρω στο τμήμα. Και τώρα το αγαπημένο μου σημείο: η στιγμή που τους χώνουμε στην κλούβα! Νιώθω απαίσια όταν γυρίζω από μια αποστολή και δεν υπάρχει άνθρωπος στην κλούβα! Είναι σαν να αδειάζει όλη μου η ζωή. Φτάνουμε στο τμήμα, τον βάζω να καθίσει σε μια καρέκλα δεμένος χειροπόδαρα και ύστερα ακολούθησαν κάποια λεπτά απόλυτης ησυχίας.
«Μα πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πέσει τόσο χαμηλά;» σκέφτηκα, « θα πρέπει να φταίει το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε. Ναι! Σίγουρα αυτό φταίει, δεν εξηγείται αλλιώς.» Ύστερα από λίγο αποφάσισα να σπάσω τον πάγο.
 «Όνομα!» ο άντρας με τα μακριά λαδωμένα μαλλιά δεν απάντησε! «Σε ρώτησα κάτι!» είπα με αγριεμένο και επιβλητικό ύφος.

«Ζήσης» απάντησε εκείνος. «Δεν μπορεί..» σκέφτηκα

«Ζήσης; Ωραία λοιπόν Ζήση, ποιο είναι το επίθετό σου;» ρώτησα
«Καραπέτσας» αποκρίθηκε χωρίς να με κοιτάξει. 
 «Σύμπτωση θα είναι...» είπα από μέσα μου, όμως μετά από λίγο σκέφτηκα πως δεν υπάρχει περίπτωση!
«Ζήση, εσύ είσαι;»
«Ποιος θες να είναι; Πριν λίγο σου απάντησα!»
«Ζήση εγώ είμαι, η Δηιάνειρα! Από το γυμνάσιο! Θυμάσαι;» τον ρώτησα εγώ έκπληκτη.
«Δηιάνειρα, που’σαι ρε ψυχή;» προσπάθησε να κουνηθεί αλλά προφανώς το είχα παρακάνει λίγο καθώς τον μπαγλάρωνα. 
 «Μην τολμήσεις να κουνηθείς!» τον απείλησα εγώ
«Πω, πω, πω πώς κατάντησες έτσι;» είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα.

Κοιταχτήκαμε με μίσος.. Και τότε είχα μια εκπληκτική ιδέα. Έβγαλα ένα μπουκάλι κρασί από το συρτάρι του γραφείου μου.
«30 χρόνια μετά και δεν θα το γιορτάσουμε;» είπα αφού παρατήρησα την απορία να ζωγραφίζεται στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό του.
«Έτσι μιλάς σωστά, και εγώ που νόμιζα ότι είχες γίνει ένας από αυτούς!»

Μετά από λίγη ώρα, ο Ζήσης είχε γίνει τύφλα. Τότε άρπαξα την ευκαιρία.
«Για πες μου λοιπόν, πώς έφτασες ως εδώ;»
Ο Ζήσης στην αρχή δίστασε, ύστερα χαμογέλασε και άρχισε να μιλάει.
«Όλα ξεκίνησαν όταν εξαιτίας των πολιτικών αναγκάστηκα να κλείσω το συνεργείο! Θυμάσαι; Αυτό που σου έλεγα ότι θα ανοίξω με τον Πανάγο! Μετά αναγκάστηκα να κλέψω το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Αργότερα αποφάσισα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στη Χρυσή Αυγή. Πλακώσαμε και κάτι αλλοδαπούς ύστερα ληστέψαμε την Εθνική Τράπεζα…»
«Εντάξει, φτάνει, φτάνει.. Παιδιάα! Ελάτε λίγο!» φώναξα εγώ.
Έτσι ο Ζήσης πήγε φυλακή, εγώ πήρα παράσημα και για επτά χρόνια του πήγαινα καθημερινά τσιγάρα και εφημερίδες στο κελί του!!!

Δηιάνειρα Γιαλαμά