Μια απρόσμενη συνάντηση από τα παλιά

Μια συνάντηση δύο φίλων μετά από τριάντα χρόνια... 

Με αφορμή το διήγημα του Α. Τσέχωφ Ο Παχύς και ο αδύνατος

Ήταν μεσημεράκι. Είχε ένα βρωμόκαιρο. Έβρεχε πολύ. Μόλις είχα σχολάσει απ΄τη δουλειά μου. Είχαν απεργία οι συγκοινωνίες και το μόνο που μου έμενε να κάνω ήταν να σκάσω τα ωραία μου λεφτουδάκια σε έναν ταρίφα.

Ευτυχώς, με το που βγήκα έξω στο δρόμο πέρναγε ένα ταξί μαζί μ΄άλλους επιβάτες βέβαια και πήρε κι εμένα. Δεν είχα ούτως ή άλλως άλλη επιλογή γιατί θα γινόμουν παπάκι από τη βροχή. Μόλις μπήκα στο ταξί είμασταν όλοι σαν παστές σαρδέλες. Ξαφνικά ακούω μια φωνή από δίπλα μου να μου λέει:

-Θοδωρή, εσύ είσαι, πώς είσαι ρε χαμένη ψυχή, καλά ; 

-Γιώργο, μη μου πεις πως είσαι εσύ! Ήμαρτον Κύριε!

-Δεν με γνώρισες βρε μπαγάσα; Εγώ είμαι ο Γιώργος, ο πονηρός, ο κοπανατζής της τάξης.
-Αχ! Βρε Γιώργο, πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω μετά από τόσα χρόνια. Τι ωραία χρόνια τότε!!!! Ξέγνοιαστα χρόνια, ούτε προβλήματα είχαμε τότε όπως τώρα που τρέχουμε σαν λάστιχο όλοι μας.

-Βρε Θόδωρα, τα προβλήματα μας τότε ήταν η Καραβάτου για το πώς θα λύσουμε τις δευτεροβάθμιες εξισώσεις της και η Βολιωτάκη για το πώς θα καταφέρουμε να γίνουμε σατυρικοί ενώ δεν το ΄χαμε.

-Τέλος πάντων περασμένα, ξεχασμένα μεγαλεία. Για πες μου εσύ παντρεύτηκες, έχεις οικογένεια;

-Δουλεύω φίλε μου ως σχεδιαστής ρούχων. Έχω δημιούργησει έναν δικό του οίκο μόδας.

-Α ρε άτιμε! Πάντα σου άρεσε το σχέδιο και η ζωγραφική όπως και τα ωραία κορίτσια. Γι΄αυτό φαίνεται διάλεξες και αυτό το επάγγελμα. Φαντάζομαι όπως και τότε έτσι και τώρα δεν θα έχεις αφήσει κότα για κότα μαδημένη!!!!! Δεν υπήρχε κορίτσι που να μην το νταραβέριζες. Έτσι φαντάζομαι θα γίνεται και τώρα με τα μοντέλα…… 

-Το καλό πράγμα φίλε μου δεν μπορώ να το απαρνηθώ. Πάντα μου άρεσαν τα κορίτσια που δεν τους άρεσαν οι δεσμεύσεις και ο νους μου ήταν το πώς να τις ρίξω στο κρεβάτι όπως επίσης ήμουν πάντα λάτρης της εργένικης ζωής, γι ΄αυτό δεν δεσμεύτηκα ποτέ κι έμεινα γεροντοπαλίκαρο. Όπως λέει φίλτατε και η παροιμία: "ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου". Εσύ βρε φύτουλα που ήσουν το καμάρι του σχολείου μας με τί ασχολείσαι, πού δουλεύεις;

-Εγώ Γιώργο μου σπούδασα πληροφορική. Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου ήμουν από τους τυχερούς και μου ΄φεξε. Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ έγινα ένα από τα παιδιά του ρουσφετιού και μπήκα ως Αναλυτής – Προγραμματιστής στη ΔΕΗ και τώρα έχω καταφέρει μετά από τόσα χρόνια να είμαι ένα από τα στελέχη της ΔΕΗ. Γι ΄αυτό σας αλλάζω τα φώτα όπως μου τα αλλάζατε κι εσείς κάποτε στο σχολείο…… 
-Έλα ρε μπαγάσα, εμείς έτσι πειράζαμε ο ένας τον άλλον για να περνάγαμε τον καιρό μας. Παιδιά έχεις κάνει; Παντρεύτηκες;

-Βέβαια, έχω παντρευτεί μία υπέροχη γυναίκα κι έχω αποκτήσει δύο μικρά μπουμπούκια…. Τρελοκομείο έχει καταντήσει το σπίτι μου!

Έτσι λοιπόν έφτασε πρώτος ο Γιώργος στον προορισμό του και κατεβαίνοντας από το ταξί χαρούμενος και συγκινημένος μου πρότεινε να κανονίσουμε να συναντηθούμε, να θυμηθούμε κι άλλα από τα υπέροχα μαθητικά μας χρόνια όπως επίσης και για τη ζωή μας τώρα.                   

     

                                                                                                   Θοδωρής Κατσαρός