Μίλα, μη φοβάσαι!

Σχολική βία: ανώνυμες μαρτυρίες θυτών και θυμάτων

  


Σε όσους έχω ασκήσει βία λεκτική ή σωματική το έκανα για να δείξω ότι είμαι ανώτερη...

Ναι, είμαι κι εγώ ένας από τους πολλούς θύτες βίας κι επιτέλους θα βάλουν κάποιον από μας να μιλήσει κι όχι έναν τρίτο που το έχει σπουδάσει. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να γράψω αυτό το άρθρο μιας και πρέπει να αναγνωρίσω τόσα λάθη και να βρω και την αιτία τους μέσα από αυτό το κείμενο! Θα ξεκινήσω με το απλό που όλοι λένε και έχουν δίκιο, ένας θύτης βίας είτε σχολικής είτε οποιασδήποτε μορφής θα κάνει ό,τι κάνει για να δείξει την ανωτερότητα του. Σε όσους έχω ασκήσει βία λεκτική ή σωματική το έκανα για να δείξω ότι είμαι ανώτερη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θέλοντας να τον φοβίσω ή απλά να σώσω τον εαυτό μου. Όμως η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον τις περισσότερες φορές το μετάνιωνα, ερχόμουν σε δύσκολη θέση και μην έχοντας το θάρρος να ζητήσω συγνώμη έπειθα τον εαυτό μου πως έχει ξεχαστεί. Μετά από πολύ καιρό θα έκανα τα ίδια! Όμως δε είχα καταλάβει πως η πραγματική ηρεμία κι ανωτερότητα σου έρχεται όταν απλά αδιαφορείς! Ναι, όταν αδιαφορείς για τα λάθη των άλλων, τους συγχωρείς και κοιτάς να διορθώσεις τον εαυτό σου αντί να κάνεις κακό πιστεύοντας πως αυτό σε κάνει σπουδαίο στα μάτια των άλλων. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η οικογένεια για την δημιουργία ενός θύτη βίας και δεν θα μπορούσα και να συμφωνήσω με αυτήν την ιδέα εφόσον έχω μεγαλώσει σε μια δεμένη οικογένεια. Απλώς πιστεύοντας πως μόνο έτσι θα κερδίσω προσοχή το κάνω και καταλαβαίνω πολύ αργότερα το λάθος μου. Αλλά από την στιγμή που αποκτάς την προσωπικότητα σου και αντιλαμβάνεσαι πως δεν χρειάζεται να κερδίζεις έτσι την προσοχή, το σταματάς! Τουλάχιστον έτσι έγινε με εμένα....


...Έκανε τα πάντα για να με προσβάλει, να με κάνει να αισθανθώ άσχημα και να με υποβιβάζει μπροστά σε όλο τον κόσμο...

Ήμουν μόνο έξι χρονών όταν δέχτηκα την πρώτη μορφή βίας και φυσικά ήταν ψυχολογική.
Είχα μόνο λίγες μέρες μετακομίσει στη γειτονιά και νόμιζα πως όλα ήταν τέλεια μέχρι που γνώρισα ένα πολύ "καλό" κορίτσι που σύντομα μετατράπηκε σε "κακό" κι έκανε τη ζωή μου κόλαση. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν τέλεια και όλα μια χαρά. Μετά από δύο μέρες είδα γραμμένο στο βιβλίο μου "Δεν θέλω πια να είμαστε φίλες." Βέβαια εγώ στενοχωρήθηκα και τη ρώτησα γιατί. Εκείνη μου απάντησε "Γιατί δεν μας αρέσεις πια!".  Στα διαλείμματα καθόμουν μόνη. Αυτό κράτησε για δυο εβδομάδες, και μετά πάλι φίλες... Συνεχώς αυτή η δουλειά μέχρι την πέμπτη Δημοτικού. Όμως μέχρι τότε έκανε τα πάντα για να με προσβάλει, να με κάνει να αισθανθώ άσχημα και να με υποβιβάζει μπροστά σε όλο τον κόσμο συνεχώς, χωρίς λόγο, απλά με μισούσε. Με μισούσε τόσο πολύ που με καταριόταν κιόλας! Κάτι άλλο ενοχλητικό που έκανε ήταν να στρέφει τους συμμαθητές μας εναντίον μου και, γενικά, κάθε φορά που με χρειαζόταν, "γινόμαστε φίλες" και μετά με πέταγε...
 Φυσικά φταίω κι εγώ που την ακολουθούσα και την υπολόγιζα, αλλά μου έλειπε η παρέα. Στην ουσία, μέχρι το Γυμνάσιο δεν είχα ποτέ πραγματικούς φίλους. Σήμερα, όμως, είμαι καλά και απλά κάνω πως αυτή η κοπέλα δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή μου.




Ποτέ δεν βρήκα το θάρρος να μιλήσω...

Έκανα βόλτα στην γειτονιά μαζί με φίλες από το γυμνάσιο, ώσπου άκουσα από το κινητό μου ένα χαρακτηριστικό κ' σύντομο ήχο, ο οποίος με ενημέρωσε πως είχα μήνυμα .. Κοιτάζω .. Διαβάζω το μήνυμα με προσοχή: "Γειαααα !!! Τι κανείς γλυκιά μου; Είμαι η κολλητή σου από το δημοτικό. Χαθήκαμε ! Πάρε με τηλέφωνο, να κανονίσουμε να βρεθούμε". Για μια στιγμή πάγωσα... Η λέξη "κολλητή" είχε διαγραφεί τελείως από το μυαλό μου. Θυμόμουν όμως το όνομα της. Αρχισα να θυμάμαι και το πως γνωριστήκαμε:  Πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη δημοτικού, πρώτη φορά τέτοια αγωνία, τέτοιος φόβος και ενθουσιασμός μαζί, πρώτη φιλία .. Για τα επόμενα πέντε χρόνια ήμασταν μαζί, στην τάξη, στο διάλειμμα, στις κούνιες το Σαββατοκύριακο ! Προσπαθώ να θυμηθώ γιατί διακόπηκε η φιλία μας αργότερα ... Δυο λέξεις ήρθαν στο μυαλό μου : το όνομα ενός κοριτσιού και (λεκτική και σωματική) βία. Ένιωσα το σώμα μου να τρέμει, δεν μπορούσα να μιλήσω, να βγάλω άχνα! Μα φυσικά ... Η "κολλητή" μου ήταν θύτης. Δεν ασκούσε βία σε εμένα, αλλά σε ένα άλλο κορίτσι . Με αυτό το κορίτσι, είχε φιλία η "κολλητή" μου, αλλά ξαφνικά μια μέρα διακόπηκε .. Τον λόγο δεν τον ξέρω .. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η "κολλητή"μου άρχισε να την μεταχειρίζεται άσχημα: τα προσβλητικά επίθετα που την αποκαλούσε, οι βρισιές, η κοροϊδία, η σωματική βία που της ασκούσε, ήταν μια "καθημερινή συνήθεια" στο σχολείο. Προσπαθώ να θυμηθώ το χαρακτήρα της "κολλητής" μου. Το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η λέξη "δυναμική". Είχε τόσο θάρρος, τόση αυτοπεποίθηση, τόσο ενθουσιασμό, τόση αποφασιστικότητα. Ήθελα τόσο πολύ να της μοιάσω, να νιώσω και εγώ έτσι !! Νομίζω για κάποιο διάστημα, θα με αποκαλούσα "συνεργό" της . Την βοηθούσα. Ήμουν σαν το "σκυλάκι" της: μου έλεγε τι να κάνω και άμα το εκτελούσα σωστά με επιβράβευε με την φιλία μας. Προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανε το άλλο κορίτσι. Δεν ξέρω αν το έλεγε στους γονείς της ή σε κάποιο δάσκαλο ή σε κάποια φίλη .. "Φίλη" !!!! Δεν θυμόμουν ποτέ να είχε αυτό το κορίτσι φίλη . Δεν την είχα δει ποτέ με παρέα. Από εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως ούτε εγώ είχα φίλη, αλλά ένα κορίτσι που με χρησιμοποιούσε .. Δεν απάντησα στο μήνυμα της . Ούτε την πήρα ποτέ τηλέφωνο, ούτε το σήκωσα, όταν με έπαιρνε. Ποτέ επίσης δεν βρήκα το θάρρος να μιλήσω ... Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά μπορεί να ξεδιαλύνει λίγο την κατάσταση. Εγώ ακόμα νιώθω άσχημα ..




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων