Όπως τότε...


Δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Δεν ξέρω αν θέλω ακόμα να παίξω με τις λέξεις, να κρύψω κάποιο νόημα πίσω από αυτές, να κάνω κάποιον να απορεί, ή να με καταλάβει. Δεν ξέρω αν θέλω τίποτα από όλα αυτά. Το μόνο που θέλω είναι να βγάλω κάτι από μέσα μου. Δεν ξέρω τι. Δεν (θέλω να) ξέρω. Δε θα θελήσω ποτέ. Τα πράγματα θα ξαναβρούν το δρόμο τους. Πάντα τον βρίσκουν.
Είναι όπως τότε, που ήμασταν μικρά παιδιά, και όλο βρίσκαμε αφορμές κάτι να "μας βγάλει από το δρόμο μας". Θυμάσαι όταν πίναμε γάλα με το καλαμάκι; Κάναμε φούσκες! Μπουρμπουλήθρες δηλαδή. Φυσάγαμε, το γάλα άφριζε και εμείς χαιρόμασταν. Γελούσαμε. Ώσπου οι φούσκες έσκασαν, μεγαλώσαμε -ίσως απότομα- και αναγκαστήκαμε να πιούμε βιαστικά το γάλα μας. Μείναμε με την εικόνα του στο μυαλό μας. Πια, δε μας έμενε χρόνος για παιχνίδια. Απλά πίναμε το γάλα μας γρήγορα για να βγούμε πάλι έξω. Να ζήσουμε αυτά που "νομίζαμε" ότι δε θα είναι για πολύ. Χάσαμε το παιχνίδι με τις φούσκες. Κερδίσαμε εμπειρίες στη ζωή μας που δεν θα έφευγαν όμως, θα ήταν εκεί, θα μας περίμεναν. Αλλά εμείς τρέχαμε, μη και δεν προλάβουμε. Και χάσαμε πολλές στιγμές με φούσκες. Και είναι που τις χρειαζόμασταν. Και είναι που δε θα ξαναγυρίσουν. Και είναι που ακόμα δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω. Και δεν ξέρω αν το έβγαλα αυτό το κάτι από μέσα μου.

                                                           Εύα Τζανακάκη 

Σχόλια

  1. Έχω την εντύπωση ότι θέλεις να γράφεις, Εύα, γιατί έχεις αυτό το κάτι που κάνει όσους βλέπουν μια δική σου ανάρτηση να θέλουν να σπεύσουν να τη διαβάσουν, ειδικά εδώ, στις Σκέψεις στον αέρα...

    Όταν λοιπόν έχεις αυτό το κάτι, αυτό θέλει να βγει προς τα έξω, από μόνο του...

    Κάπου κάποιος πρόσφατα έγραφε για τις δικές του "μπουρμπουλήθρες". Μόνο που τις έλεγε καραμέλες. Όταν είμαστε πολύ νέοι, έγραφε, έχουμε ένα σακουλάκι με πολλές καραμέλες και στην αρχή τις τρώμε γρήγορα γιατί είναι πολλές. Όταν περάσουν τα χρόνια, βλέπουμε ότι δεν έχουμε μείνει πια και τόσες και εκεί είναι που αποφασίζουμε ότι "Από δω και πέρα θα απολαμβάνω κάθε μία καραμέλα, αργά και απολαυστικά" Έτσι έγραφε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολλυ ορεα αναρτηση.Μπραβο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το καλύτερο πράγμα με τα κείμενα σου, Εύα, είναι ότι σου δίνουν foo for thought. Όταν κάποιος τα διαβάζει αμέσως το μυαλό του θα ανατρέξει σε κάποιες αναμνήσεις του. Κι αν δεν έχουμε ήδη κάνει όλοι πανομοιότυπες σκέψεις με τις δικές σου, τότε σίγουρα μας παραμονεύουν κάπου στο μέλλον.
    Ίσως γι' αυτό γράφεις. Για να βάλεις τον άλλον σε σκέψεις, για να του δείξεις πως νιώθεις όπως κι αυτό, πως δεν είναι μόνος!
    Πάντως πρέπει να ξέρεις ότι είναι ταλέντο να μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματα σου με απλές κοινές λέξεις! Και νιώθω πραγματικά ανακουφισμένη διαβάζοντας το κείμενο κάποιου, το οποίο θα μπορούσε να έχει γραφτεί από εμένα αλλά απλώς δεν κατάφερα ποτέ να το βγάλω με λέξεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. απλα ΤΕΛΕΙΟΟΟΟ!!!!!!!!! μονο αυτος ο χαρακτηρισμος νομιζω το περιγραφει απολυτα! :)
    μαρια χαντζαριδου Β3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύα, ο τρόπος που γράφεις είναι μοναδικός... αυτό το "κάτι" που όλοι αναζητούν κατά καιρούς κάποιος άλλος θα μπορούσε να το εκφράσει "Δεν μου έρχεται να γράψω, αλλά θέλω". Σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου χαρίζεις με τα άρθρα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος

Τα σχολικά χρόνια των γονιών μας (1970-1980)

30 χρόνια μετά.... η συνάντηση δύο φίλων