Τιμή σ' αυτούς που χάθηκαν για εμάς ή αγώνας να μην χαθούμε όλοι;
Τα σχολικά χρόνια των παππούδων μας (1950-1960) Β΄ Μέρος
Όταν διαβάσαμε τη Νέα Παιδαγωγική του Ν. Καζαντζάκη στην τάξη του Α3, τα παιδιά εξέφρασαν την απορία για την αυστηρότητα των δασκάλων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Οι δικές τους εμπειρίες από το σχολείο είναι πολύ διαφορετικές. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές νευριάζουν καμιά φορά και φωνάζουν, αλλά ποτέ δεν χτυπούν τα παιδιά και οι τιμωρίες είναι σπάνιες. Βέβαια, όπως και τότε έτσι και τώρα συνεχίζει να υπάρχει η εξέταση, τα διαγωνίσματα, οι πλάκες, τα αστεία, οι παραστάσεις, κλπ. -Αλήθεια, έχετε ποτέ ρωτήσει τους γονείς και τους παππούδες σας για τα μαθητικά τους χρόνια; Η ερώτηση αυτή έδωσε το έναυσμα για μια σειρά συνεντεύξεων και αφηγήσεων που συνέλεξαν τα παιδιά από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς τους μαζί με λιγοστές φωτογραφίες, πολύτιμα ενθύμια αλλά και εύγλωττοι μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Διαβάσαμε, ακούσαμε και συζητήσαμε τα κείμενα και τις συνεντεύξεις μέσα στην τάξη και σας τα παρουσιάζουμε ανά δεκαετία. Μαθητές και μα
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, Αφροδίτη, με πολύ προβληματισμό. Νομίζω πολλοί συμπολίτες μας τον μοιράζονται. Προσωπικά θα συμφωνήσω μαζί σου ότι καλό είναι να μην αμαυρώνεται η μνήμη αυτών προς τιμήν των οποίων γίνεται η παρέλαση με βιαιότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά υπάρχει και ένα ακόμα ερωτηματικό. Οι έντονες και αποδοκιμαστικές αντιδράσεις των πολιτών αμαυρώνουν περισσότερο τις τελετές μνήμης και τιμής ή η πραγματικότητα που τους ωθεί;
Η έννοια της δημοκρατίας στις μέρες μας, έχει πάρει άλλη σημασία και αξία. Στο όνομα της δημοκρατίας καταστρατηγούνται αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχουμε δημιουργήσει, πάντα κατά την δική μου άποψη, τη δημοκρατία της τρομοκρατίας, το δίκαιο του ισχυρότερου και την καταβαράθρωση του αδυνάτου. Υπερισχύει η αδικία και χάνεται το φιλότιμο, η συνεργασία, η αλληλεγγύη και η δημιουργική διάθεση (όχι πάντα βέβαια, και φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η προσπάθεια αυτή που γίνεται σε αυτό το Blog).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω όμως με τον συντάκτη του άρθρου και θα πω πως η παρέλαση, αλλά και κάθε εκδήλωση τιμής ανθρώπων που προσέφεραν (θυσίασαν) τη ζωή τους, για να έχουμε εμείς σήμερα τη δυνατότητα να εκφράζουμε, ακόμα και αντίθετες απόψεις, είναι στιγμές μνήμης και τιμής και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αμαυρώνονται ή να καπηλεύονται από τον οποιοδήποτε, που θέλει να αναδείξει τα δικά του αιτήματα.
Άλλωστε ως «ελεύθερη» και «δημοκρατική» χώρα που είμαστε, αυτό μπορεί να γίνει σε άλλο χρόνο και με άλλη αφορμή.
Και να μην ξεχνάμε, πως πίσω από αυτές τις ενέργειες, μπορεί να κρύβονται βαθύτερα αίτια και ιδέες… που πρέπει απλά να έχουμε τον νου μας.
Ευχαριστώ για τον χρόνο και τον χώρο που μου διαθέσατε!
Α.Σ.
Μπράβο Αφροδίτη... Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου... Αν θέλετε ψάξτε στο youtube... Θα βρείτε πολλά βίντεο από τέτοιες περιστάσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Παπανδρέου,ίσως θα ήταν καλύτερο τις ημέρες αυτές να ξεχνάμε ΌΛΟΙ ( παιδιά, άνεργοι, συνταξιούχοι, πολιτικοί κλπ. ) τα δυσάρεστα γεγονότα των σύγχρονων ημερών και να δίνουν προσοχή στο λόγο της επετείου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Α.Σ. , πολύ ωραίο το κείμενο σας και θα συμφωνήσω μαζί σας σε πολλά σημεία..Φαίνεται πως το έχετε σκεφτεί πολύ! Εμείς σας ευχαριστούμε για το σχόλιο σας! (Θα έπρεπε να ξέρετε πως από την στιγμή που αναφέρεται τις λέξεις <> όλοι ξέρουμε ποιος είστε και δεν χρειάζεται να γράφετε ως ανώνυμος! )
Δημήτρη σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Ναι, Αφροδίτη, κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου και με τον κ. Σκλαβούνο. Κάθε πράγμα έχει την ώρα του. Γιατί άλλωστε, εκτός από αυτούς που μπορεί να έχουν δίκιο, υπάρχουν πάντα και αυτοί που θα κρυφτούν πίσω από τους αυθόρμητους και αθώους για να υπηρετήσουν ίσως άλλους σκοπούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς στις μέρες μας καθένας προσπαθεί για τον εαυτό του κι όχι για το κοινό καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστή παρατήρηση Αφροδίτη... Αυτή η άποψη συνδέεται με αυτό που λέει η Εύα στο δικό της άρθρο. Οι άνθρωποι είναι όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο καλούπι... Ο καθένας το συμφέρον του...
ΑπάντησηΔιαγραφή