Άνθρωποι(;)
Παρασκευή απόγευμα ακούγοντας ραδιόφωνο - πιστή στις παραδόσεις μου - μου κινεί το ενδιαφέρον μια είδηση που λέει ο εκφωνητής. "Βροχή αστεριών το Σαββατοκύριακο". Βροχή αστεριών! Όλοι λένε πως όταν ένα αστέρι πέφτει, πρέπει να κάνουμε μια ευχή. Και το μυαλό μου τρέχει και σκέφτομαι πόσοι χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα αυτό το Σαββατοκύριακο θα ψιθυρίσουν κρυφά τις ευχές τους, βλέποντας ένα αστέρι να πέφτει, περιμένοντας να εκπληρωθούν; Πολλοί υποθέτω. Κάποιοι θα ευχηθούν να μπορέσουν επιτέλους να εκπληρώσουν κρυφά τους όνειρα και φιλοδοξίες, κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν να αποκτήσουν κάτι υλικό: ένα αμάξι που θέλουν, ένα ακριβό κινητό που είδαν στη βιτρίνα ενός μαγαζιού, κάποιοι άλλοι θα ευχηθούν κάτι ασήμαντο, που μπορεί να φαντάζει στα μάτια τους ιδανικό αλλά στην ουσία δεν είναι. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί. Περνάνε κάτω από το σπίτι σου ντυμένοι στα καλά τους. Άνθρωποι σε μαγαζιά με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι όταν ρίξει το πρώτο χιόνι.. Άνθρωποι στα αμάξια τους.. κολλημένοι στην κίνηση.. Άνθρωποι που σχεδιάζουν τις διακοπές τους, χαρούμενες οικογένειες παρέες, ζευγάρια. Και απέναντι; Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι υπάρχει απέναντι; Εκεί σ' αυτό το πεζοδρόμιο! Είναι κι άλλοι άνθρωποι. Κι άλλοι, κι άλλοι, χωμένοι μέσα σε κάδους σκουπιδιών, καθισμένοι σε παγκάκια. Άνθρωποι παγωμένοι το χειμώνα.. ζεστοί το καλοκαίρι. Άνθρωποι που δεν τους περιμένει κανείς στο σπίτι. Άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι. Και οι δικές τους ευχές; Φαΐ, κουβέρτες, καθαρό νερό. Και το χαμόγελο; Που να πήγε το χαμόγελο σ' αυτούς τους ανθρώπους; Και γιατί είναι εδώ; Πώς; "Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε στο δρόμο. Και εσύ άνθρωπε όταν η δουλειά σου δεν πάει καλά: "με έφαγε το άγχος" λες.. και όταν οι γονείς σου δεν σου επιτρέπουν να βγεις έξω το βράδυ: "θα φύγω να ησυχάσω" λες.. και όταν απογοητεύεσαι: "θέλω να πεθάνω" ξαναλες.
Μάθε λοιπόν άνθρωπε ότι άνθρωποι σαν και σένα που ζούσαν δίπλα σου πεθαίνουν από το κρύο και από την πείνα μέσα στα χέρια σου. Και εσύ είσαι περαστικός.. Θα τους ξαναδείς και αύριο γυρνώντας στο σπίτι σου αλλά πάλι περαστικός θα είσαι. Και αυτοί εκεί. Όποια ώρα και να περάσεις θα είναι εκεί και θα σε κοιτάνε στα μάτια. Θα σε κοιτάνε στα μάτια άνθρωπε, εκείνοι που ξυπνάνε από το κρύο και τις φωνές και όχι από το ξυπνητήρι του καινούργιου σου κινητού. Και το χειρότερο, άνθρωπε, είναι ότι αυτοί δεν γεννήθηκαν άνθρωποι σαν κ σένα, άνθρωποι έγιναν.
Εύα Τζανακάκη
Μπράβο ρε Εύα... Είναι όντως απίστευτο πώς μένουμε στην επιφάνεια της λέξης "άνθρωπος" και δεν σκεφτόμαστε και πως ο άστεγος στο πίσω στενό είναι και αυτός άνθρωπος, που ίσως κάποτε αυτός μπορούσε να ξυπνάει με το ξυπνητήρι του καινούργιου του κινητού. Ή που δε σκεφτόμαστε πως μποραί και εμείς κάποια στιγμή να έρθουμε στη θέση του και να ζητάμε απελπισμένα ελεημοσύνη, όχι από τους ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει ανταπόκριση - είναι σκληροί οι άνθρωποι - αλλά από το Θεό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαθυστόχαστή μου και ξεχωριστή Εύα, δύο πράγματα σκέφτομαι όταν διαβάζω το κείμενό σου...ή μάλλον τρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο είναι πόσο δίκιο έχεις
Το δεύτερο είναι πόσο λίγοι σκέφτονται σαν κι εσένα και γι'αυτό ο κόσμος μας δεν είναι όσο όμορφος θα μπορούσε να είναι
Το τρίτο είναι πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται και νιώθουν σαν κι εσένα ο κόσμος είναι καλύτερος εξαιτίας σας
Α, ναι κι ένα τέταρτο, προφύλαξε όσο μπορείς μεγαλώνοντας αυτό το θησαυρό, να σκέφτεσαι πέρα από τις βιτρίνες και μην ονομάσεις το συμβιβασμό ρεαλισμό.
Σε ευχαριστώ που μας έγραψες κάτι τόσο όμορφο.
Μπράβο εύα μου...καταπληκτικό το κείμενό σου...αφυπνίζεις τα κρυμμένα συναισθήματα των ανθρώπων....
ΑπάντησηΔιαγραφή