AIDS: the day after...
… Και επειδή η εκστρατεία κατά της εξάπλωσης του AIDS και η προσπάθεια όλου του
κόσμου να εκλείψει αυτή η θανατηφόρος νόσος δεν σταματάει ποτέ, εμείς (οι άνθρωποι
γενικά, η συντακτική επιτροπή του «Βγάζω Γλώσσα» ειδικά, τι σημασία έχει άλλωστε;) θα
συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό και να γράφουμε άρθρα.
Μπορεί ο τίτλος να είναι ο τίτλος του δεύτερου μέρους της εκπομπής “Your Voice: Stop
AIDS!”, αλλά δεν θα ασχοληθούμε κυρίως με αυτό. Ο κύριος λόγος είναι ότι τα περισσότερα
και πιο σημαντικά θέματα τα αναλύσαμε την προηγούμενη φορά. Απλά διάλεξα αυτόν τον
τίτλο γιατί εκφράζει με λίγα λόγια τη σκέψη που έκανα όταν μίλαγα με την κυρία Σαμιώτη
για το προηγούμενο άρθρο μου. Και τότε κατάλαβα πως πρέπει να σκεφτούμε το εξής:
Γιατί παρ’ όλο που καταβάλλεται τόσο μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης, στήριξης και
πρόληψης τα νούμερα αυξήθηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό μέσα σε μία μόλις χρονιά;
Αυτό το ερώτημα είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί όλους. Μπορεί να έχει περάσει η 1η Δεκεμβρίου, αλλά το AIDS δυστυχώς δεν λήγει σε μια ημέρα. Ας αναλογιστούμε λίγο τι συμβαίνει μία μέρα (ή και περισσότερες) μετά την 1η Δεκεμβρίου . Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάνουν χρήση κοινής σύριγγας για τη χορήγηση ναρκωτικών ουσιών. Όλο και περισσότεροι έρχονται σε σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη. Σαν να έσβησαν όλα όσα ειπώθηκαν την προηγούμενη μέρα. Και επειδή δημιουργείται αυτός ο κύκλος, του χρόνου τέτοια εποχή τα νούμερα θα έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν μάθαμε να σκεπτόμαστε λογικά και όχι μόνο για το δικό μας όφελος, αλλά και για το όφελος του συνανθρώπου μας που δεν έχει καμία πρόθεση να πεθάνει 20 ή 30 χρόνια νωρίτερα εξαιτίας μίας ασθένειας που θα τον συνοδεύει και θα τον βασανίζει μέχρι το τέλος της ζωής
του.
Σκέψου και τον διπλανό σου. Όχι αυτόν που κάθεται μαζί σου στο ίδιο θρανίο ή που το
γραφείο του είναι στον ίδιο όροφο με το δικό σου, αλλά όλον τον κόσμο. Αν ο καθένας
σκεπτόταν τον διπλανό του, τότε θα σχηματιζόταν μια τεράστια αλυσίδα που θα
αγκάλιαζε ολόκληρη τη Γη και θα μας κράταγε ενωμένους.
ΚΕΕΛΠΝΟ: Τηλεφωνική Γραμμή για το AIDS : 210-72.22.222
Δημήτρης Φειδάνογλου
κόσμου να εκλείψει αυτή η θανατηφόρος νόσος δεν σταματάει ποτέ, εμείς (οι άνθρωποι
γενικά, η συντακτική επιτροπή του «Βγάζω Γλώσσα» ειδικά, τι σημασία έχει άλλωστε;) θα
συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό και να γράφουμε άρθρα.
Μπορεί ο τίτλος να είναι ο τίτλος του δεύτερου μέρους της εκπομπής “Your Voice: Stop
AIDS!”, αλλά δεν θα ασχοληθούμε κυρίως με αυτό. Ο κύριος λόγος είναι ότι τα περισσότερα
και πιο σημαντικά θέματα τα αναλύσαμε την προηγούμενη φορά. Απλά διάλεξα αυτόν τον
τίτλο γιατί εκφράζει με λίγα λόγια τη σκέψη που έκανα όταν μίλαγα με την κυρία Σαμιώτη
για το προηγούμενο άρθρο μου. Και τότε κατάλαβα πως πρέπει να σκεφτούμε το εξής:
Γιατί παρ’ όλο που καταβάλλεται τόσο μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης, στήριξης και
πρόληψης τα νούμερα αυξήθηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό μέσα σε μία μόλις χρονιά;
Αυτό το ερώτημα είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί όλους. Μπορεί να έχει περάσει η 1η Δεκεμβρίου, αλλά το AIDS δυστυχώς δεν λήγει σε μια ημέρα. Ας αναλογιστούμε λίγο τι συμβαίνει μία μέρα (ή και περισσότερες) μετά την 1η Δεκεμβρίου . Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάνουν χρήση κοινής σύριγγας για τη χορήγηση ναρκωτικών ουσιών. Όλο και περισσότεροι έρχονται σε σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη. Σαν να έσβησαν όλα όσα ειπώθηκαν την προηγούμενη μέρα. Και επειδή δημιουργείται αυτός ο κύκλος, του χρόνου τέτοια εποχή τα νούμερα θα έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν μάθαμε να σκεπτόμαστε λογικά και όχι μόνο για το δικό μας όφελος, αλλά και για το όφελος του συνανθρώπου μας που δεν έχει καμία πρόθεση να πεθάνει 20 ή 30 χρόνια νωρίτερα εξαιτίας μίας ασθένειας που θα τον συνοδεύει και θα τον βασανίζει μέχρι το τέλος της ζωής
του.
Σκέψου και τον διπλανό σου. Όχι αυτόν που κάθεται μαζί σου στο ίδιο θρανίο ή που το
γραφείο του είναι στον ίδιο όροφο με το δικό σου, αλλά όλον τον κόσμο. Αν ο καθένας
σκεπτόταν τον διπλανό του, τότε θα σχηματιζόταν μια τεράστια αλυσίδα που θα
αγκάλιαζε ολόκληρη τη Γη και θα μας κράταγε ενωμένους.
ΚΕΕΛΠΝΟ: Τηλεφωνική Γραμμή για το AIDS : 210-72.22.222
Δημήτρης Φειδάνογλου
Πολύ σωστή ανησυχία. Είναι άλλωστε και η ουσία όλου αυτού. Γιατί όλοι, λίγο πολύ, έχουμε ενημερωθεί για την πρόληψη και τις συνέπειες της συγκεκριμένης αρρώστιας. Κι όμως τα "νούμερα" όλο και μεγαλώνουν. Κανείς μας δεν μπορεί να μαντέψει το γιατί. Υπάρχουν όμως κάποιες ερμηνείες. Πιστεύω πως ίσως όλοι αυτοί που προσβλήθηκαν από τον ιό σκέφτονταν το γνωστό "Σιγά μη γίνει και σε μένα". Δυστυχώς σε όλους μας το Aids ακούγεται πολύ μακρινό. Αν ακούμε μόνο τον αριθμό των θυμάτων του στις ειδήσεις, αν δε χτυπήσει την πόρτα του διπλανού μας, αν δεν νιώσουμε πόσο επικύνδινο είναι και δεν πονέσουμε από κάποια απώλεια δικού μας ατόμου, ζούμε στην "άγνοια", κι ας ξέρουμε τόσες πληροφορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο Εύα... Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος για να πειστεί για κάτι πρέπει να το δει με τα μάτια του. Ακόμα και αν πρόκειται για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα
ΑπάντησηΔιαγραφή