Γιοι και κόρες: Μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;

Το ερώτημα τέθηκε από τους 5 νέους ηθοποιούς της παράστασης σε 80 νέους του παρελθόντος,  παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, διάσημοι ποδοσφαιριστές, δολοφόνοι, δίγαμοι, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, πάμπτωχοι φοιτητές και εργάτες στη Γερμανία, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης!

Προσπερνώντας το ξάφνιασμα των ειδικών περιπτώσεων, επελέγησαν εκείνες οι προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα και εκτείνονται από το 1920 έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε. Η παράσταση δηλαδή είναι ένα μωσαϊκό των άγνωστων ιστοριών που έγραψε η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία της χώρας.

Η πρώτη μετανάστευση στην Αμερική, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η Χούντα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, πέρα από κεφάλαια  της καταγεγραμμένης ιστορίας των σχολικών βιβλίων, αποτέλεσαν γεγονότα που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν ό,τι αναζητούμε όλοι και σε κάθε εποχή. Την ευτυχία…

Με τα παραπάνω λόγια παρουσιάζει η ομάδα Sforaris το έργο που παίζεται αυτήν την εποχή στην Αθήνα στο χώρο του BIOS. Η "Εταιρεία Θεάτρου Sforaris", είναι μια ομάδα που δημιουργήθηκε το 2006, από πέντε νέους καλλιτέχνες, όλοι τους απόφοιτοι του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.   Όπως λέει ο Γιάννης Καλαβριανός, σκηνοθέτης της παράστασης, «Μας είναι δύσκολο να δεχτούμε πως οι παππούδες μας δεν γεννήθηκαν ηλικιωμένοι, αλλά υπήρξαν νέοι που θέλησαν να αγαπήσουν, να δουλέψουν, να γνωρίσουν τον κόσμο. Αν ακούσεις τις ιστορίες της νεότητάς τους αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά οι άνθρωποι αναζητούμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα-απλώς σε διαφορετικές στιγμές της επίσημης ιστορίας- που αν τα αναγνωρίσουμε, θα οδηγηθούμε γρηγορότερα σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με τις προηγούμενες γενιές».

Γιατί μου άρεσε η συγκεκριμένη παράσταση;

Πρώτα από όλα, για τον τρόπο που συνδέει τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα με τις καθημερινές ζωές των απλών ανθρώπων. Θυμάμαι μια φράση από το έργο: Καθώς παρακολουθούμε στην οθόνη σκηνές από το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, μια φωνή ακούγεται να λέει: "Αυτά δεν είναι κανονικά πράγματα...αλλά έτυχαν σε εμάς". Μου θύμισε όσα ζούμε αυτήν την εποχή και τον τρόπο που επηρεάζουν τη ζωή μας. Δεν επιλέξαμε την οικονομική κρίση, δεν την είχαμε καν φανταστεί, να όμως που τώρα καθορίζει τις επιλογές μας και αλλάζει τον τρόπο της ζωής μας, αλλά και τη νοοτροπία μας. Η ζωή μας πριν και μετά την κρίση...

Έπειτα, η παράσταση παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί δεν στηρίζεται σε ένα συγκεκριμένο θεατρικό έργο αλλά σε προφορικές αφηγήσεις ανθρώπων που "δραματοποιούνται" με πολλά και διαφορετικά μέσα: η αφήγηση εναλλάσσεται με το διάλογο, την κίνηση, το τραγούδι, τη βιντεοπροβολή με ένα ξέφρενο ρυθμό που μοιάζει με το πέρασμα του χρόνου. Το σκηνικό είναι λιτό -λίγα έπιπλα, αντικείμενα και κορνίζες που βρίσκουμε στα σπίτια των παπούδων μας και θυμίζουν περασμένες εποχές. Οι ιδέες και οι καταστάσεις οπτικοποιούνται με κάποια  έξυπνα σκηνοθετικά τρικ, χειρονομίες και ήχους. Τίποτα περιττό, τίποτα άχρηστο...

Τέλος, οι ερμηνείες των νέων ηθοποιών είναι φρέσκες, ζωντανές και ευρηματικές, δημιουργούν συναισθήματα, γέλιο και κλάμα, χαρά και λύπη, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή...

Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά/ Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου

Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου

Τραγούδι: Γιώργος Γλάστρας-Χριστίνα Μαξούρη

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη

Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού

Παίζουν: Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου

Για περισσότερες πληροφορίες:  http://sforaris.blogspot.gr

                                                                                                                        
                                                                                                                    Λίτσα Σαμιώτη